سندرم گیلن باره

ضایعات و آسیب های اعصاب محیطی با علائم حسی و حرکتی بارز، الگوهای حاص و اشکال مختلف بر حسب نوه درگیری می باشند. که می توان آنها را به دو دسته عمده «پلی نوروپاتی» و «مونونوروپاتی» تقسیم کرد. در مونونوروپاتی ها درگیری عصب محیطی به صورت منفرد و به صورت غیر مجاور می باشند. در پلی نوروپاتی ها اعصاب محیطی به صورت همزمان تحت تاثیر قرار گرفته و منجر به نقایص حسی و حرکتی به صورت قرینه و با از دست رفتن رفلکس های وتری می شود. سندرم گلین باره (GBS) در واقع یک پلی رادیکولونوروپاتی حاد یا تحت حاد ناگهانی و شدید است که ماهیت اتوایمون دارد و اغلب به دنبال بیماری های عفونی خفیف، واکسیناسیون، اعمال جراحی یا بدون هیچ عامل مساعد کننده ای اتفاق می افتد. بیماری به طور کلی به دوشکل تظاهر می یابد. شکل دمیلین کننده و شکل آکسونال که هر کدام تظاهرات بالینی و الکتروفیزیولوژیک مشخصی دارند. این بیماری با میزانی در حدود 3500 مورد در سال در ایالات متحده آمریکا و کانادا به وقوع می پیوندد. در کشورهای غربی بزرگسالان به نسبت بیشتری از کودکان به این بیماری مبتلا می شوند. شکل دمیلین کننده در آمریکا و اروپا شایع تر است در حالی که در کشورهای در حال توسعه شکل غیر التهابی آکسونال شایع می باشد.