تشنج و صرع در سالمندان

تشنج در سالمندان پدیده شایعی بوده و تشخیص و درمان آن از اهمیت زیادی برخوردار است. تشنجات سیمپتوماتیک(ثانویه) حاد در این گروه سنی به طور عمده به دنبال سکته مغزی و انسفالوپاتی های متابولیک رخ می دهند. علل اصلی ایجاد صرع در افراد مسن شامل بیماری های عروقی مغز و دمانس دژنراتیو و در حدود یک سوم موارد، علل کریپتوژنیک هستند. تشنجات با شروع دیررس معمولا از نوع پارشیل با یا بدون ژنرالیزه شدن ثانویه می باشند که به علت تظاهرات آتیپیک، تشخیص آنها نیازمند شک بالینی قابل توجه است. اخذ شرح حال دقیق و ارزیابی پاراکلینیک مناسب برای تایید تشخیص و رد سایر تشخیص های افتراقی در این بیماران، مورد نیاز است. درمان ضد صرع در سالمندان باید به صورت تک دارویی با میزان مصرف اولیه کمتر و افزایش مصرف آهسته، تجویز شده و بیماری های زمینه ای و سایر داروهای مصرفی فرد در نظر گرفته شود. بررسی دوره ای از نظر دانسیته استخوانی و در صورت نیاز، تجویز مکمل کلسیم و ویتامین D در این بیماران ضروری است.