مقایسه اثربخشی درمان شناختی رفتاری و درمان مبتنی بر حضور ذهن بر بهبود تنظیم شناختی هیجان در اختلال افسردگی اساسی

اختلال افسردگی اساسی یکی از اختلالات روانی شایع است که نحوه تنطیم شناختی هیجان در رشد یا کاهش علایم این اختلال تاثیر می گذارد. از آنجا که تنظیم شناختی هیجان در برخورد کارآمد با مشکلات زندگی نقش مهمی را ایفا می کند، اختلال در آن موجب آشفتگی های هیجانی از جمله افسردگی اساسی می شود. هدف از انجام این پژوهش مقایسه اثربخشی درمان شناختی رفتاری و درمان مبتنی بر حضور ذهن بر بهبود تنظیم شناختی هیجان در اختلال افسردگی اساسی است.
پژوهش حاضر یک مطالعه آزمایشی و به صورت پیش آزمون پس آزمون با دو گروه است. سی نفر از افراد مبتلا به اختلال افسردگی اساسی در مرکز بهداشت و مشاوره مجتمع آموزش عالی اسفراین به طور تصادفی انتخاب شدند و به دو گروه 15 نفری اختصاص یافتند و هر گروه طی 8 جلسه 90 دقیقه ای تحت درمان شناختی رفتاری و مبتنی بر حضور ذهن قرار گرفتند و با استفاده از مصاحبه تشخیصی بالینی و پرسشنامه تنظیم شناختی هیجان گارنفسکی و لگرستیمورد مورد ارزیابی قرار گرفتند. داده ها با استفاده از آزمون تی مستقل تجزیه و تحلیل شدند.
بین روش درمان شناختی رفتاری و درمان مبتنی بر حضور ذهن از نظر تاثیر بر بهبود تنظیم شناختی هیجان تفاوت معنی داری وجود دارد، نتایج آزمون تی و مقایسه میانگین های نمره تفاوت بین پیش آزمون و پس آزمون نشان داد که روش درمان مبتنی بر حضور ذهن در بهبود تنظیم شناختی هیجان در افراد مبتلا به افسردگی اساسی، موثرتر از روش درمان شناختی رفتاری است(85/2-=t، 008/0=p).
روش های درمانی شناختی رفتاری و مبتنی بر حضور ذهن بر بهبود تنظیم شناختی هیجان موثرند که روش مبتنی بر حضور ذهن به این دلیل که توجه به احساسات فعلی و پرهیز از قضاوت در مورد خود را مورد تاکید قرار می دهد، می تواند در استفاده از راهکارهای سازگارانه تنظیم شناختی هیجان به وسیله بیماران مبتلا به افسردگی اساسی، موثرتر از روش شناختی رفتاری واقع شود.