تاثیر درمان فتودینامیک به عنوان درمان جانبی پریودنتال بر سطح TNF-α مایع شیار لثه ای

پایه درمان های پریودنتال، برداشت مکانیکال بیوفیلم می باشد که در بیشتر موارد کافی نیست. امروزه نقش مدیاتورهای التهابی در پریودنتیت نشان داده شده است. بنابراین هدف از این مطالعه تعیین تاثیر فتودینامیک تراپی (PDT) به عنوان درمان جانبی پریودنتال بر سطح TNF-α مایع شیار لثه ای و وضعیت کلینیکی بیماری پریودنتال می باشد.
این کارآزمایی بالینی از نوع Split mouth بوده و روی تعداد 12 نفر ویا 24 نمونه انجام گرفت.افراد دارای پریودنتیت مزمن جنرالیزه دارای حداقل 4 سایت با عمق پاکت 4 تا 6 میلی متر توسط نمونه گیری آزمایشگاهی انتخاب شده و در هر بیمار دو کوادرانت به عنوان کوادرانت های مطالعه انتخاب شد. سپس پارامترهای کلینیکی(BOP PD، CAL) در تمام دندان های کوادرانت مورد مطالعه، ثبت شده و مایع شیار لثه ای جهت اندازه گیری TNF-α نمونه گیری شد. پس از درمان فاز یک پریودنتال در دوگروه، یک کوادرانت بعنوان گروه کنترل انتخاب شد و در کوادرانت دیگر درمان PDT انجام شد و 6 هفته پس از درمان، مجددا پارامترهای فوق ثبت شد و پس از آنالیز نمونه ها با دستگاه الایزاریدر، داده ها با آزمون های آماری t زوجی، t مستقل مورد قضاوت آماری قرار گرفت.
تحقیق روی تعداد 24 کوادرانت انجام گرفت میزان اولیه سطح TNF-a مایع شیار لثه ای و پارامتر های کلینیکی پریودنتال اولیه مشابه بودند. (4/0>P) میزان تغییرات سطح TNF-a در گروه شاهد 22/0 ±68/0 و در گروه تجربی 1±74/1 بود که در گروه تجربی میزان کاهش این سطح 5/2 برابر گروه شاهد بود. (002/0>(P سطح TNF-a و سایر شاخص های پارامترهای پریودنتال در هر دو گروه کاهش یافت. (01/0>P) وبا این که میزان تغییرات شاخص های پریودنتال در گروه تجربی بهتر از شاهد بود ولی این اختلاف به لحاظ آماری معنی دار نبود. (2/0>P) به نظر میرسد که استفاده از درمان فوتودینامیک به عنوان درمان جانبی پریودنتال بر سطح TNF-a و سایر شاخص های پریودنتال موثر است.