شناخت کمی و کیفی پار کها و فضاهای سبز شهر تهران مطالعه موردی: منطقه 8 شهرداری تهران

اهمیت فضاهای سبز شهری به عنوان عرصه های عمومی در الگوهای نوین زندگی شهری و نقش مهم این فضاها در نظام کاربری زمین، ایجاد فضاهایی جهت گذران اوقات فراغت برای شهروندان، کاهش میزان آلودگی های محیطی و ایجاد رابط های قو یتر، میان آنان با محیط شهری واضح و مشخص است. ارزیابی پارک ها و فضاهای سبز شهری منطقه 8 تهران به عنوان یکی از چند منطقه ای که در مقایسه با سایر مناطق شهر و علی رغم دارا بودن منابع و فضاهای مناسب، در وضعیت مناسبی قرار ندارند، موضوع مقاله حاضر است. نتایج این ارزیابی می تواند در بکارگیری و تخصیص منابع برای مدیران و طراحان شهری مفید بوده و در عین حال نحوه استفاده عموم مردم از فضا را نشان می دهد. این مقاله برگرفته از طرح پژوهشی است که در روند انجام آن با تکیه بر مبانی نظری و تئوری های ارائه شده در مورد پارک های شهری و همچنین مروری بر تجارب ایران و جهان در این مورد، با مقایسه و بررسی کلی وضعیت پارک های منطقه 8 در شهر تهران، پارک های مهم و اصلی آن در مقیاس های مختلف ناحیه ای، محله ای و یا واحد همسایگی با انتخاب معیارهای تعیینک ننده مورد ارزیابی قرار گرفتند. نتایج حاصل در دو بخش کمی و کیفی ارائه گردیدند که بیانگر کمبود میزان سرانه فضای سبز در این منطقه و همچنین عدم پراکنش مناسب و عدم کارکرد اکولوژیکی بالا، به ویژه در شش ماهه دوم سال، می باشند. همچنین؛ پارک های منطقه از لحاظ ایمنی و امنیت در وضعیت مطلوبی به سر نمی برند که این امر سبب کاهش میزان حضور و استفاده گروه های مختلف سنی از پارک ها گردیده است. نامناسب بودن تعداد و تنوع تاسیسات و تجهیزات پارک ها و غیر استاندارد بودن فضاهای بازی کودکان نیز از دیگر موارد منفی مشاهده شده در این گونه فضاها می باشد.