تاثیر 12 هفته تمرین تناوبی هوازی فزاینده و یک دوره بی تمرینی پس ازآن بر ایمونوگلوبولین های G، M و A سرم موش های صحرایی

هدف اصلی این تحقیق بررسی تاثیر یک دوره تمرین تناوبی هوازی فزاینده و یک دوره بی تمرینی پس از آن بر ایمونوگلوبولین های M، G و A در موش های صحرایی ماده مسن از نژاد 14848WISTAR بوده است. به این منظور 48 سر موش 21 ماهه از مرکز تکثیر و پرورش انستیتو پاستور ایران تهیه شدند. آزمودنی ها پس از انتقال به آزمایشگاه در محیطی با دمای 1 20 و رطوبت 45 تا 65 درصد و چرخه شب و روز 12:12 ساعت و در قفس های انفرادی 151520 سانتی متری نگهداری شدند. آزمودنی ها پس از آشنایی با نوارگردان مخصوص جوندگان به طور تصادفی به گروه های تجربی و کنترل (پیش آزمون، پس آزمون و پس از بی تمرینی) تقسیم شدند. برای تشخیص همسانی از آزمون کولموگروف – اسمیرنوف، تست t و آزمون ANOVA برای بررسی اختلاف بین گروهی استفاده شد. سطح معنی دار بودن آماری 05/0P< تعیین گردید. به طور کلی پس از آنالیز نمونه های خون آزمودنی ها و تجزیه و تحلیل آماری، نتایج نشان داد که: 12 هفته تمرینات تناوبی باعث افزایش سطح ایمونوگلوبولین G و M خون آزمودنی های گروه تجربی نسبت به گروه کنترل می شود. سطح ایمونوگلوبولین A نیز در اثر تمرینات تناوبی افزایش یافته که می تواند به افزایش توانایی عملکرد سیستم ایمنی موش های ماده مسن کمک نماید. اما اختلاف معنی داری بین دو گروه تجربی و کنترل پس از دوره بی تمرینی در میانگین سطح ایمونوگلوبولین G و M سرم مشاهده نشد. همچنین افزایش معنی داری که پس از 12 هفته تمرین در میانگین IgA سرمی دیده می شود، پس از دوره بی تمرینی کاهش یافته که از نظر آماری معنی دار نیست و نشانه اثرماندگاری تمرینات تناوبی می باشد.