نگرشی مفهومی بر تاثیرات نگارگری مکاتب تبریز بر نقاشی دوره قاجار

بررسی هنر نقاشی در ایران بهویژه پس از ظهور مکاتب تبریز، یکی از راه های مهم شناخت فرهنگ و هنر چند سده اخیر است. نگارگری ایرانی به صورت های گوناگون در سایر هنرها تجلی یافته و از مباحث مهمی است که مفاهیم کلیدی، اثربخشی و تحول در تاریخ نقاشی ایران را دست خوش تغییر ساخته بود. در اوایل دوران صفویه، در نگارگری نوعی آرمانگرایی که متاثر از اقتدار حکام مغول بود دیده می شود که در انتهای این دوره به واقع گرایی نزدیک شده است. در دوران زند و قاجار به دلیل علاقه پادشاهان و گرایش به هنر باستان، آرمانگرایی کاملا بر نگارگری ایران حاکم شد. در اواخر این دوران با شروع ارتباط بیشتر با غرب، گرایش به سبک های اروپایی، کاملا مشهود است و نگارگری را به سوی واقع گرایی و طبیعت سازی سوق داد. صنعت هنر عکاسی و چاپ نیز بر این روند تاثیر به سزایی داشتند. در این تحقیق که به روش تحلیلی- توصیفی و کاوشی با هدف استخراج وجوه مشترک نگارگری مکتب تبریز بر نقاشی های دوره قاجار انجام یافته؛ بر روند شکل گیری نگاری و عوامل موثر بر آن همچون پیکرنگاری، چهره نگاری و شمایلنگاری توجه شده و خصوصیات و ارزشهای آن در زمان حکومت قاجار تحت لوای نقاشی درباری یا نقاشی دستوری و با الهام از هنر قوام یافته، رشید وگسترده در مکاتب تبریز، مورد بحث قرارگرفته است.