نمادهای جانوری نفس در متون عرفانی با تکیه بر آثار سنایی، عطار و مولوی

نفسدر عرفان اسلامییکی از مهم ترین و پیچیده ترین مباحث به شمار می رود. در کتاب های عرفانی، یکی از وظایف مهم سالک، در اختیار گرفتن زمام نفس دانسته شده است و سالک تا زمانی که گرفتار نفس است، نمی تواند به پایه های عالی کمال نائل آید. این نفس، خصلت های بسیار گوناگونی دارد و در وجود هر کس با توجه به استعداد او، به گونه ای جدید خودنمایی می کند. نفس در ادبیات عرفانی گاهی تجسم و تجسد یافته است و بر اساس خصلتی که مورد نظر نویسنده یا شاعر بوده، آن را به شکلی نشان داده اند. گاهی برای آن صورت حیوانی تصور کرده اند و برخی حیوانات را (با توجه به ویژگی های آنها) نماد نفس قرار داده اند. در مقدمه مقاله حاضر، به تعریف گذرا از دو اصطلاح مهم این تحقیق، یعنی نماد و نفسپرداخته شده است و در ادامه، ابتدا جانورانی جستجو شده که شاعران مورد بحث، آنها را به عنوان نماد نفس به کار برده اند و پس از آن تا حد امکان به این امر پرداخته شده است که چرا شاعران مذکور، یک جانور را نماد یکی از خصلت های نفس قرار داده اند. هدف این تحقیق روشن کردن یکی از جنبه های بسیار متنوع، یعنی تجلی نفس در ادبیات فارسی است. در این تحقیق، از روش تحلیل توصیفی بهره برده شده است.