ارتباط فرهنگ فقر و آسیب گرایی زنان حاشیه نشین شهری (مورد مطالعه: منطقه دیزج شهر همدان)

در ادبیات آسیب شناسی اجتماعی، یکی از مولفه های بدیهی رفتارهای انحرافی، کمبودهای مادی و ضعف اقتصادی است. به همین میزان نقش عوامل غیرمادی و فرهنگی، فرعی انگاشته شده است. در این پژوهش ارتباط مهمترین مولفه های «فرهنگ فقر» (نظریه ای پذیرفته شده در ادبیات توسعه) با میزان آسیب گرایی زنان حاشیه نشین شهری بررسی می شود. جامعه آماری پژوهش با ویژگی هایی که اسکار لوئیس برای پیدایی و رشد فرهنگ فقر بر می شمرد مطابقت دارد. نمونه تحقیق 383 نفر از زنان مبتلا و مبرا از آسیب اند که با استفاده از پرسشنامه، اطلاعات مربوط به ایشان جمع آوری شده است. در بررسی انواع آسیب ها؛ «اعتیاد»، «خودکشی»، «دزدی» و «تن فروشی» به ترتیب اولویت، بیشترین فراوانی را در منطقه مورد پژوهش دارند. یافته ها نشان می دهد برخی از صفات غالب فرهنگ فقر، در خانواده های افراد آسیب دیده وجود دارد. نگرش ها و رفتارهای موسوم به فرهنگ فقر اعم از بی انضباطی، بی تعهدی و جمع گریزی، مقوم و ترغیب کننده زنان مورد بررسی به سوی آسیب های خاص است. افراد مبتلا (زنان آسیب دیده) نسبت به افراد مبرا (زنان فاقد آسیب) بیشتر گرفتار فرهنگ و باورهای فقرگرایانه اند. به بیانی روشن تر، فقر از طریق مولفه های فرهنگی شامل نابسامانی اقتصادی، بی تفاوتی اجتماعی، نابسامانی خانوادگی و ناامیدی، به ایجاد و افزایش آسیب در نمونه مورد مطالعه منجر شده است.