اثر دوره های عدم دسترسی به میزبان در رفتار پارازیتیسم زنبور انگل واره تخم سن گندم (Trissolcus grandis Thomson (Hym.: Scelionidae

سن گندم، Eurygaster integriceps Puton، مهمترین آفت گندم و جو در ایران است. استفاده از عوامل کنترل بیولژیک که در بین آنها انگل واره های تخم نویدبخشترین آنها میباشند روش موثری برای مدیریت این آفت میباشد. استفاده بهینه از این عوامل مستلزم آگاهی از کارآیی آنها در شرایط مختلف اکولژیک است. با توجه به تقدم حضور انگلواره ها در مزارع گندم در مقایسه با سن گندم در بهار، ریسک بالای رویارویی با دوره های نبود میزبان در آغاز فصل آنها را تهدید می نماید. از این رو در این بررسی، اثر طول مدت عدم دسترسی به میزبان ازنظر میزان پارازیتیسم زنبورها مورد بررسی قرار گرفت. زنبور انگلواره Trissolcus grandis (Thomson) (Hym.، Scelionidae) که گونه غالب ایران است برای آزمایش انتخاب شد. بررسی در شرایط آزمایشگاهی (دمای oC 1±25، رطوبت نسبی 10±50%، و دوره نوری 16 ساعت روشنایی به هشت ساعت تاریکی) با پنج تیمار شامل یک شاهد (دسترسی کامل به میزبان)، دسترسی یک روز درمیان، دوروز درمیان، هفته ای یکبار و دسترسی کامل پس از یک دوره محرومیت شش روزه در 15 تکرار انجام شد. نتایج نشان داد که با افزایش دوره های عدم دسترسی به میزبان، میزان پارازیتیسم کاهش می یابد. درمورد جبران زادآوری از دسترفته در روزهای دسترسی، به جز تیمار دوم (دسترسی یک روز در میان) که در چند روز اول جبران زادآوری توسط زنبورهای جوان T. grandis کامل بود، درمورد بقیه تیمارها جبران صورت گرفته توسط زنبورهای پیر و جوان ناقص بود.