بررسی سطح شادمانی ماماهای شاغل در زایشگاه و ارتباط آن با کیفیت عملکرد ارتباطی آن ها در سال 1392

شادی یک احساس پایدار در هیجان های مثبت و درک واقعیت زندگی می باشد. نوع احساس و علائم فیزیولوژیکی شادی، ازجمله تغییرات چهره یا لحن کلام، بر اصل رابطه ما با دیگران و کیفیت آن، قویا تاثیر می گذارد. عملکرد ارتباطی به عنوان مهم ترین ویژگی لازم برای افراد شاغل در بخش ارائه مراقبت های بهداشتی اولیه توصیف شده است. ماما به عنوان عضو کلیدی در فرآیند درمان، بیشترین ارتباط را با مددجو برقرار می کند. لذا مطالعه ی حاضر باهدف تعیین سطح شادمانی و ارتباط آن با کیفیت عملکرد ارتباطی ماما می باشد.

مطالعه ی حاضر در سال 1392 بر روی 90 مامای شاغل در زایشگاه های بیمارستان های آموزشی دانشگاه علوم پزشکی مشهد که به روش سرشماری انتخاب شدند انجام شد. طرح تحقیق توصیفی همبستگی می باشد. داده ها با استفاده از پرسشنامه ی شادمانی آکسفورد و چک لیست مشاهده ای عملکرد جمع آوری گردید و توسط spss19 و به وسیله ی آزمون های آماری اسپیرمن، پیرسون و آنالیز واریانس تجزیه وتحلیل شدند.

11 نفر (2/12 درصد) دارای شادمانی سطح پایین، 46 نفر (1/51 درصد) سطح متوسط و 33 نفر (7/36 درصد) دارای سطح شادمانی بالا بودند. ضریب همبستگی اسپیرمن نشان داد بین شادمانی و عملکرد ارتباطی ماماها ارتباط مثبت و معناداری وجود دارد (771/0rs=،001/0>p).

با توجه به اینکه بین شادمانی و عملکرد ارتباطی ماماها رابطه مثبت معنادار وجود دارد و ازآنجاکه 3/63 درصد ماماها دارای شادمانی سطح متوسط و پایین بودند مسئولین می توانند کیفیت عملکرد ارتباطی ماماها را با افزایش سطح شادمانی آن ها افزایش و از این طریق رضایت مراجعین از سازمان را افزایش دهند.