تاثیر اطلاع درمانی غیرحضوری بر میزان هموگلوبین گلیکوزیله (HbA1C) بیماران دیابتی نوع دوم

آموزش به بیمار، نقش مهمی در کنترل دیابت دارد. آموزش غیرحضوری به دلیل نداشتن محدودیت زمانی، مکانی و سهولت رابطه مراقبتی با بیمار، روشی موثر، ساده و ارزان است. هدف از مطالعه حاضر، تعیین تاثیر اطلاع درمانی غیرحضوری بر کنترل HbA1C بیماران دیابتی نوع دوم ساکن اصفهان بود.
روش تحقیق: مطالعه حاضر، از نوع کاربردی است که به روش نیمه تجربی و طرح دوگروهی با پیش آزمون و پس آزمون صورت گرفت. جامعه پژوهش، بیماران دیابتی نوع دوم مرکز تحقیقات غدد و متابولیسم اصفهان بودند که از بین آنها، 64نفر در دو گروه آزمون و شاهد قرار گرفتند. داده های اولیه، با استفاده از آزمایش خون و فرم گردآوری داده ها جمع آوری گردید. پس از مداخله از طریق ارسال بسته های آموزشی و پیام کوتاه به مدت سه ماه، به طور مجدد HbA1C هر دو گروه تعیین شد. داده ها، با استفاده از نرم افزار SPSS (ویرایش20) و آزمون های آماری t-test Independent، t-test Paired، Chi-Square و Mann Whitney U تجزیه و تحلیل شد.
بر طبق نتایج، HbA1C بیماران گروه آزمون و گروه شاهد، قبل از مداخله، تفاوت معنی داری با یکدیگر نداشت (97/0>P). پس از مداخله، HbA1C بیماران گروه آزمون نسبت به قبل از مداخله کاهش معنی داری داشت (001/0>P)؛ در حالی که این تفاوت در گروه شاهد مشاهده نشد (37/0>P)؛ همچنین مقایسه دو گروه نشان داد که میزان HbA1C در گروه آزمون، بعد از مداخله دارای تفاوت معنی داری با گروه شاهد بود (048/0=P).
پیگیری آموزش به بیماران دیابتی نوع دوم از طریق بسته های آموزشی و پیام کوتاه، اثرات مثبتی بر کنترل HbA1C این بیماران دارد و از آنجایی که این روش، روشی ارزان، ساده و موثر است، به مراقبان بهداشتی و گروه های درمان توصیه می شود