تاثیر تغذیه پیوگلیتازون بر تخمک ریزی و برخی بیماری های پس از زایش در گاوهای هولشتن

هدف این پژوهش بررسی اثر پیوگلیتازون بر کنش تخمدان و کاهش برخی بیماری های پس از زایش در گاوهای هولشتن بود. تعداد هشتاد گاو شیری هولشتن به صورت تصادفی در چهار گروه تیماری (20n=) با آرایش فاکتوریل 2×2 قرار گرفتند. تغذیه پیوگلیتازون از 14 روز مانده به زمان مورد انتظار زایش تا 21 روز پس از زایش انجام شد. تغذیه پیوگلیتازون پیش و پس از زایش، عامل اصلی در نظر گرفته شد؛ گاوها در هر دوره با یکی از دو سطح صفر یا 6 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن پیوگلیتازون تغذیه شدند. فراسنجه های وابسته به سلامت گاو و روز تخمک ریزی رکوردبرداری و داده ها با نرم افزار SAS و رویه های GENMOD یاGLM واکاوی شدند. تغذیه پیوگلیتازون در دوره پس از زایش، میانگین فاصله زایش تا نخستین تخمک ریزی را کاهش داد (02/0P<). افزون بر این، شمار گاوهایی که در 14 روز نخست پس از زایش تخمک ریزی کردند نیز با تغذیه پیوگلیتازون در دوره پس از زایش افزایش یافت (03/0P<). تغذیه پیوگلیتازون در دوره های پیش از زایش (01/0P<) و پس از زایش (10/0P<) بسامد بروز لنگش را کاهش داد. پیوگلیتازون اثر معناداری بر بسامد ورم پستان نداشت. تغذیه پیوگلیتازون در دوره های پیش از زایش (03/0P<) و پس از زایش (08/0P<) درصد گاوهای دچار عفونت های رحم را کاهش داد. تغذیه پیوگلیتازون پس از زایش،کیست های تخمدانی را کاهش داد (04/0P<). درصد گاوهایی که تخمدان نافعال داشتند تحت تاثیر پیوگلیتازون قرار نگرفت. یافته ها نشان دادند که تغذیه پیوگلیتازون به گاوهای شیری دردوره انتقال می تواند سبب بهبود کنش های تخمدان شود و در عین حال برخی بیماری های پس از زایش را کاهش دهد.