ارزیابی روشنایی و اثرات آن بر خستگی بینایی و حالات روحی - روانی کارکنان بخش های بیمارستان ولایت شهرستان دامغان

روشنایی نامناسب به عنوان عامل فیزیکی زیان آور می تواند بر عملکرد کاری افراد شاغل اثر گذاشته و باعث بروز حوادث شغلی گردد. این مطالعه به منظور ارزیابی روشنایی و اثر احتمالی آن بر خستگی بینایی و حالت های روحی - روانی کارکنان بیمارستان ولایت شهرستان دامغان انجام شده است.
مطالعه حاضر بصورت مقطعی و به مدت یک ماه در قسمت های مختلف بیمارستان اجرا گردید. ابتدا نوع و چیدمان منابع روشنایی در محیط شناسایی شد و سپس با بهره گیری از روش های ارائه شده توسط انجمن مهندسین روشنایی آمریکای شمالی (IESNA)، میزان شدت روشنایی اندازه گیری گردید. یافته ها با استفاده از پرسشنامه جمع آوری و با روش آمار توصیفی و تحلیلی ارزیابی شدند.
شدت روشنایی موضعی 24 / 88 درصد بخش ها در روز و همه بخش ها در شب و شدت روشنایی عمومی 3/ 83 درصد بخش ها در روز و همه بخش ها در شب، کمتر از مقدار استاندارد ارزشیابی گردید. نسبت یکنواختی توزیع در نور روز در 91 درصد بخش ها و در نور شب در 83 درصد بخش ها نامطلوب بود. سن با رضایت از نور محیط کار، خستگی بینایی و هیجانات ذهنی ارتباط معنی داری داشت (05 / P < 0). همچنین ارتباط معنی داری بین نوع نور با خستگی بینایی و شدت روشنایی با خستگی بینایی و حالا ت روحی - روانی یافت شد (05 / P < 0).
روشنایی نامطلوب و استفاده بیش از حد نور مصنوعی در طول ساعات روز ممکن است باعث خستگی بینایی و بروز حالت های روانی گردد. بنابراین در طراحی روشنایی باید مقدار آن مطلوب، و نوع نور نزدیک به رنگ نور روز باشد.