نسبت سنجی تروریسم و جنگ های نامتقارن در افکار عمومی

واژه تروریسم از جمله کلماتی است که طی چند دهه گذشته به یکی از واژگان مصطلح در علم سیاست بدل شده است. با این وجود به نظر می رسد کاربرد این واژه از سوی افکار عمومی برای تبیین اقدامات خشونت آمیز مخالفان موجب اعوجاج معنایی واژه تروریسم شده و مفهوم آن را ابهام آمیز و غامض ساخته است. از این منظر مصادیق تروریسم تا آن حد مبهم است که افکار عمومی جهان نمی توانند به سادگی بین اقدامات گروه های مسلح به عنوان مبارزه برای آزادی و یا خشونت های کور به منظور آسیب زدن به افراد برای تحقق اهداف سیاسی اختلاف بنیادین قائل شوند. در همین حال تاکید بر مفهوم جنگ های نامتقارن در چند سال اخیر به عنوان یک دانش واژه سیاسی - نظامی که برای توصیف نوعی از جنگ استفاده می شود که طرف های درگیر در آن از حیث فناوری و توانایی های نظامی در جنگ در یک سطح قرار ندارند و روش های مورد استفاده آنان در جنگ علیه یکدیگر، متفاوت می شود نیز به نوعی تداعی کننده تعاریفی است که پیش از این از تروریسم ارائه می شد. به بیان بهتر از آنجایی که اقدامات تروریستی به طور معمول در شرایطی صورت می پذیرد که یک مجموعه نسبت به توانایی برای از میان بردن دشمنان خود ابراز تردید کند در نتیجه می توان در بسیاری از موارد تروریسم و اقدامات تروریستی را به مثابه جنگ نامتقارن دانست. این مقاله با بهره گیری از نقش هویت در آموزه های نظریه سازه انگاری به عنوان چارچوب نظری و بررسی دو مفهوم تروریسم و جنگ نامتقارن و همچنین مروری بر برخی از مصادیق می کوشد تا تفاوت ها و شباهت های این دو را نسبت سنجی کند و به تلاش برای یافتن پاسخی برای این پرسش بپردازد که چگونه می توان مرز میان اقدامات تروریستی به مثابه اقدامی ضد بشر و جنگ های نامتقارن را به عنوان دفاع از حق حاکمیت و تعیین سرنوشت در افکار عمومی شناسایی کرد.