ارزیابی و مقایسه دقت تشخیصی رادیوگرافی دیجیتال غیرمستقیم و معمولی در تشخیص ضایعات پری اپیکال

ضایعه ناحیه پری اپیکال دندان یک مساله بالینی است که اغلب در کشف و تشخیص آن مشکلاتی وجود دارد. با توجه به اینکه تشخیص ضایعه پری اپیکال براساس مشاهده رادیولوسنسی در ناحیه پر ی اپیکال دندان می باشد، بنابراین در تشخیص ضایعه پری اپیکال، بررسی رادیوگرافی از اهمیت بسیاری برخوردار است. هدف از این مطالعه ارزیابی دقت تشخیصی رادیوگرافی دیجیتال غیرمستقیم (psp) و معمولی در تشخیص ضایعات پری اپیکال در شرایط invitro است در این پژوهش تجربی- آزمایشگاهی با استفاده از دندان های پره مولر تک ریشه ای که در ساکت های استخوان مندیبل خشک گوسفند جایگذاری شدند60 ضایعه مصنوعی با ابعاد 25/0 و 5/0 در زیر اپکس دندانها ایجاد شد. از این ضایعات با دو روش معمولی و دیجیتال تصویربرداری به عمل آمد. دو متخصص رادیولوژی فک و صورت وجود یا عدم وجود ضایعه در تصاودر psp و معمولی از هر دندان را مورد بررسی قرار دادند.
متوسط حساسیت مشاهده گرها در رادیوگرافی معمولی در ضایعات 0/25mm، 0/5mm، 1mm به ترتیب 30%، 46/7 %، 85% بود که با رادیوگرافی psp به 46/7 %، 5/63 %، 93/3 % افزایش یافت، ولی رادیوگرافی معمولی دارای ویژگی(85%) بیشتری نسبت به رادیوگرافی دیجیتال(66/7 %) بود.
با توجه به نتایج مطالعه ی حاضر به نظر می رسد که خصوصا در ضایعات کوچک psp نسبت به رادیوگرافی معمولی حساسیت تشخیصی بالاتری در کشف ضایعات پری اپیکال دارا می باشد.