اثر افزودن ساکارز و دانه آفتابگردان به جیره بر عملکرد شیردهی و الگوی تخمیر شکمبه در گاوهای شیری

مطالعه حاضر برای بررسی اثر افزودن ساکارز به جیره با یا بدون دانه آفتاب گردان آسیاب شده بر تخمیر شکمبه و متابولیت های خونی و عملکرد گاوهای اوایل شیردهی انجام شد. هشت راس گاو هلشتاین به صورت آزمایش فاکتوریل 2×2 در قالب طرح مربع لاتین 4×4 تکرار شده به جیره های آزمایشی شامل جیره با قند پایین (بدون ساکارز و دانه آفتاب گردان)، جیره با قند پایین و هشت درصد دانه آفتاب گردان، جیره با قند بالا حاوی چهار درصد ماده خشک ساکارز و جیره با قند بالا حاوی ساکارز با دانه آفتاب گردان اختصاص داده شدند. ساکارز و دانه آفتاب گردان جایگزین دانه ذرت شد. مصرف ماده خشک، تولید شیر و درصد پروتئین، لاکتوز و مواد جامد بدون چربی شیر تحت تاثیر تیمارهای آزمایشی قرار نگرفت. افزودن ساکارز به جیره موجب افزایش غلظت چربی شیر (P<0.01) و تولید شیر تصحیح شده بر اساس چهار درصد چربی (P<0.05) شد. هر چند که جیره های آزمایشی اثر معنی داری بر غلظت های نیتروژن آمونیاکی، کل اسیدهای چرب فرار، پروپیونات، بوتیرات، والرات و ایزووالرات نداشت، (pH (P<0.01، استات (P<0.01) شکمبه و نسبت استات به پروپیونات (P<0.1) با مصرف ساکارز افزایش معنی داری نشان داد. استفاده از هشت درصد دانه آفتاب گردان در جیره افزایش غلظت تری گلیسرید (P<0.05) و کلسترول (P<0.01) پلاسما را در مقایسه با جیره های فاقد دانه روغنی به دنبال داشت. پژوهش حاضر نشان داد که جایگزینی دانه ذرت با ساکارز ممکن است غلظت چربی شیر و تولید شیر تصحیح شده بر اساس چهار درصد چربی را افزایش داده و الگوی تخمیر شکمبه را در گاوهای شیری تغییر دهد.