بررسی و نقد کارکرد حصر و قصر در غزلیات حافظ

خواجه شمس الدین محمد حافظ شیرازی توانمندی های متعدد ی در حوزه های مختلف زبان، اندیشه، ذوق هنری، بلاغت دانی، قدرت در طنز، هستی شناسی خاص و... دارد.
یکی از ظرایف هنربلاغی وی را می توان در بهره گیری از ابزار «حصر و قصر» مشاهده کرد. این مقاله میزان تاثیر این امکان زبانی بیانی، رادر اشعار حافظ بررسی می نماید. گویا حافظ در تبیین اندیشه های خود، این وسیله را بسیار مناسب می دیده که در حجم زیادی از ابیات وی این ترفند مشاهده می شود؛ به گونه ای که می توان این ویژگی را از مختصات سبک حافظ به شمار آورد. در این مقاله پس از نقل برخی از تعاریف حصر و قصر و بیان نقش آن در تاثیر و زیبایی سخن، اشعار حافظ را از این دیدگاه بررسی خواهیم کرد. اسلوب حصر در غزلیات حافظ تحت سه عنوان مورد بررسی قرار گرفته است: 1 الفاظ (ادات) حصرساز؛ 2 حصر به وسیله نحو زبان؛ 3 تکیه و درنگ. در قالب این شیوه ها به طرز شگرفی تفکرات کلیدی و عمیق حافظ را می توان یافت. گویا حافظ رندانه بهترین شیوه را برای بیان رندی، قناعت، طنز، متناقض نما و... انتخاب کرده و از این طریق معانی مورد نظر خویش را با یکی از تاثیرگذارترین شیوه ها تبیین نموده است.