یک زن اثر آنی ارنو: ذهنی گرایی در نوشتاری عینی گرا

آنی ارنو پس از نوشتن جایگاه، داستانی که در آن به زندگی پدرش پرداخته است، برای خلق شیوه ای جدید، نگارشی را بر می گزیند که در جستجوی عینی گرایی تجربه ی فردی است و این کار را با کاستن از بعد ذهنی خود زندگی نامه و تاکید بیشتر بر ارزش جمعی «من» انجام می دهد. این جستجوی عینیت در گذرگاه شخصی، وقتی صحبت از نمایش بحران های عاطفی است کمتر محقق می شود. به این ترتیب، یک زن تنها اثر آنی ارنوست که با حرف تعریف نامعین آمده است. آیا او موفق به گریز از دام فردگرایی و اشاره نکردن به احساسات می شود همچنان که در خودزندگی نامه اجتماعی اش بر این امر اذعان داشته است؟ در این پژوهش برآن بوده ایم تا با استفاده از تحلیل روایی خود زندگینامه ی اجتماعی و عینیت ارنو در اثر یک زن، میزان فردیت نوشتار را در این اثر مطالعه کنیم.