بررسی و ارزیابی میزان امنیت اجتماعی شهروندان موردپژوهی: بافت نوساز و برنامه ریزی شده و بافت فرسوده شهر جوانرود

بافت های شهری یکی از عوامل تاثیرگذار در ایجاد امنیت شهروندان می باشند. پژوهش حاضر مطالعه ای تطبیقی است که با هدف بررسی میزان امنیت اجتماعی شهروندان در دو بافت فرسوده و نوساز و برنامه ریزی شده شهر جوانرود به انجام رسیده است. روش تحقیق توصیفی- تحلیلی می باشد. جامعه آماری تمامی شهروندان ساکن دو بافت مورد بررسی هستند که براساس فرمول کوکران تعداد 380نفر به عنوان جامعه نمونه انتخاب شده اند. نمونه گیری به صورت غیراحتمالی آسان صورت گرفته است. برای جمع آوری داده ها از پرسش نامه و مطالعات میدانی استفاده شده است. روایی و پایایی پرسشنامه نیز با استفاده از روش اعتبار صوری و ضریب آلفای کرونباخ مورد سنجش قرار گرفته است. به منظور تحلیل داده ها از نرمافزارهای SPSS و Excel استفاده شد. از آزمون های T دونمونه ای مستقل و آزمون فریدمن برای تحلیل داده ها استفاده شده است. یافته های پژوهش نشان میدهد که امنیت اجتماعی شهروندان بافت فرسوده با میانگین2.52 کمتر از شهروندان بافت نوساز و برنامه ریزی شده با میانگین3.34 است. همچنین، امینت اجتماعی زنان با میانگین2.60 کمتر از امنیت اجتماعی مردان با میانگین3.19 است. میانگین میزان رضایت از عملکرد مدیریت شهری برای ایجاد محیطی ایمن و قابل زندگی در بافت فرسوده برابر با 2.09 و در بافت نوساز و برنامه ریزی شده برابر با 2.89 میباشد. درنهایت، میانگین میزان رضایت از عملکرد نیروی انتظامی برای برقراری امنیت در بافت فرسوده برابر با 4.02 و در بافت نوساز و برنامه ریزی شده برابر با 3.60 است. باتوجه به نتایج این پژوهش می توان بیان داشت که امنیت اجتماعی شهروندان ساکن در بافت فرسوده مطلوب نیست و نوسازی و برنامه-ریزی مجدد این بافت ها برای ایجاد محیطی ایمن و قابل زندگی برای شهروندان ساکن در آن امری ضروری و اجتناب ناپذیر است.