مشارکت سیاسی در گفتمان های اصولگرایی و اصلاح طلبی

گفتمان انقلاب اسلامی که خود نتیجه هژمونیک شدن این گفتمان و غلبه بر گفتمان پهلویسیم بود، در سال 1357 با مفصل بندی عناصری از تجدد و سنت حول دال مرکزی امام شکل گرفت. تحولات این گفتمان با حاشیه رانی تجددگرایانی که نگرش سکولار داشتند شروع شد. اما بعد از حذف سکولارها، گروه هایی در داخل این گفتمان شروع به غیریت سازی بین یکدیگر کردند و چپ و راست سنتی شکل گرفت. بعد از رحلت حضرت امام(ره) گفتمان اصولگرایی و اصلاح طلبی از دل راست سنتی و چپ سنتی به وجود آمد. این گفتمان ها با معنا دهی به دال های شناور و مفصل بندی آن حول دال های مرکزی خود سعی در معنا دهی به کلمات، کلام ها، کنش ها و نهاد ها نمودند. گفتمان اصولگرایی با دال مرکزی ولایت و مفصل بندی دال های ارزش ها، روحانیت، تهاجم فرهنگی، عدالت و توسعه اقتصادی و گفتمان اصلاح طلبی با دال مرکزی مردم و مفصل بندی دال های جامعه مدنی، اصلاحات، قانون، آزدی و توسعه سیاسی با یکدیگر به رقابت برخاستند. در این مقاله با بهره گیری از نظریه لاکلائو و موفه به بررسی دیدگاه گفتمان های اصلاح طلبی و اصولگرایی درخصوص مشارکت سیاسی پرداخته شده است.