جایگاه دیپلماسی عمومی در سیاست خارجی با تاکید برجمهوری اسلامی ایران

در عصر جدید سرمایه گذاری های فزاینده ای از سوی دولت ها برای تاثیرگذاری بر افکار عمومی و تسخیر باورها و اذهان دیگر ملت ها برای ارائه تصویر مطلوب از کشورشان انجام می گیرد. این رویکرد باعث شده تا منابع قدرت از سخت به نرم تغییر نماید و از این رو توجه به قدرت نرم بیش از پیش مورد توجه سیاستمداران و حتی تئورسین ها نظامی قرار گرفته است. چنین رویه ای عرصه سیاست خارجی را نیز تحت تاثیر قرار داده و اکنون برای افزایش قدرت نرم افزاری در سیاست خارجی صرفا دستگاه وزارت خارجه و ارگانهای وابسته به آن در خارج از کشور کفایت نمی کند.
ارتباطات مردمی، غیر رسمی و غیردولتی در ارائه تصویرمطلوب از کشور در رویکرد خارجی بسیار فراتر از ارتباطات رسمی دیپلماتیک، عمل می نمایند و تاثیرات زیادی را در عمق استراتژیک ملت ها می تواند ایجاد نماید. این ارتباط غیر رسمی با ملت ها در سیاست خارجی را به دیپلماسی عمومی تعبیر کرده اند که در حقیقت از منابع اصلی قدرت نرم محسوب می شود. دیپلماسی عمومی در عمر کوتاه خود به دلیل تاثیرگذاری بر افکار عمومی از طریق کنترل ایدها و شکل دهی رفتارها به کمک ابزارهای فرهنگی و ارتباطات با توجه به تئوری هزینه – فایده جایگاه بسیار ممتازی در سیاست خارجی پیدا کرده است ولی همواره دارای ماهیت دو وجهی «مثبت و منفی» می باشد. از آنجا که به عنوان ابزاری درجنگ نرم علیه ملت ها وتوسط قدرت های برتر و مداخله گر استفاده می شود تهدیدساز و بهره مندی هوشمندانه و تلاش هدفمند در این نوع دیپلماسی با شناخت ظرفیت های آن می تواند در خدمت اهداف منافع ملی قرار گیرد.
جمهوری اسلامی ضمن اینکه همواره در معرض تهدید این نوع دیپلماسی از طرف دشمنان و رقبای منطقه ای و بین المللی برای ناکارآمد نشان دادن نظام سیاسی حاکم بر ایران اسلامی قرار دارد، دارای ظرفیت وپتانسیل های مهم وحتی منحصر به فردی برای بهره مندی از این نوع دیلماسی درعرصه های فرهنگی ایدئولوژی، ژئوپلتیکی و... برخودار است. این نوشتار در حد بضاعت خویش درصد است تا جایگاه اساسی دیپلماسی عمومی را در سیاست خارجی وشرایط شکل گیری دیپلماسی عمومی، تاثیرات منفی و مثبت این نوع دیپلماسی در سیاست خارجی را با تاکید بر جمهوری اسلامی ایران مورد مداقه دهد.