ایجاز و حذف در شعر معاصر (با تکیه بر اشعار نیمایوشیج، احمد شاملو، مهدی اخوان ثالث، سهراب سپهری و یدالله رویایی)

ایجاز، پیراستن کلام از حواشی و عناصر غیر لازم است، به گونه ای که بیشترین مضمون با ارائه کمترین کلمات بیان شود؛ شیوه ای که هر چند در ادبیات قدیم نیز به کار می رفته، توجه ویژه به آن را باید از مهم ترین دستاوردهای شعر معاصر دانست که علاوه بر موجزکردن کلام، تحولی نیز در سازه های نحوی ایجاد کرده است. توجه شاعران معاصر به برخی از این شیوه ها، عملا رویکردی به سازه های زبانی کهن است، اما برخی دیگر، از دستاوردهای زبانی ادبیات معاصر محسوب می شود. در این پژوهش، شیوه های رسیدن به ایجاز را در دو گروه عمده سازه های ایجازی و شیوه های حذف، در شعر گروهی از شاعران معاصر بررسی و آنها را با شیوه های حذف و ایجاز در ادبیات قدیم مقایسه کرده ایم، با این هدف که در کنار شناخت این شیوه ها در شعر معاصر، تاثیر سازوکارهای زبانی ادبیات قدیم را بر بخشی از سازه های ایجازی شعر معاصر و نیز نوآورانه بودن برخی شیوه های حذف را در شعر این روزگار نشان دهیم.