تاثیر یک جلسه فعالیت استقامتی برمیزان مایواستاتین پلاسما در مردان سالمند سالم

هدف از این تحقیق بررسی تاثیر یک جلسه فعا لیت استقا متی برمیزان مایواستاتین، به عنوان مهمترین پروتئین درگیر در فرآیند سارکوپنیا، در مردان سالمند سالم بود.
دراین تحقیق 11 مرد سالمند سالم (سن 1/ 2±68 سال، قد 3/ 1±177 سانتی متر، وزن 5 /1±79 کیلوگرم)، به صورت داوطلبانه، مشارکت داشتند. در ابتدا اندازه گیری فاکتورهای توصیفی و فیزیولوژیکی از آزمودنی ها به عمل آمد و72 ساعت پس ازتعیین حداکثر اکسیژن مصرفی (VO2max)، آزمودنی ها یک فعالیت ا ستقامتی را با شدت 70 درصد VO2max برروی دوچرخه کارسنج اجرا نمودند. به منظور بررسی تاثیر فعالیت استقامتی بر میزان پروتئین مایواستاتین پلاسما، سه نمونه خونی درقبل، بلافاصله و چهار ساعت بعد از فعالیت ازوریدبازویی آزمودنی ها گرفته شد. میزان مایواستاتین پلاسما با روش الایزا اندازه گیری شد. جهت تجزیه وتحلیل آماری داده های تحقیق از آزمون آماری One-way ANOVA استفاده شد. سطح معناداری P≤0.05 درنظر گرفته شد.
نتایج این تحقیق نشان داد که در بلافاصله و چهار ساعت بعد از فعالیت میزان مایواستاتین پلاسما به ترتیب 57/45% (P=0.002) و 53/53% (P=0.001) کاهش یافت، که این کاهش معنادار بود. همچنین میزان مایواستاتین پلاسما در چهار ساعت بعد از فعالیت نسبت به بلافاصله بعد ازفعالیت 87/15% کاهش یافت، اما این کاهش معنادارنبود.
یافته های برآمده از این پژوهش نشان داد که میزان مایواستاتین پلاسما در پاسخ به فعالیت استقامتی در مردان سالمند سالم، کاهش معناداری می یابد. بنابریافته های این تحقیق احتمال دارد با تجویز فعالیت استقامتی بتوان موجب کاهش میزان مایواستاتین و متعاقبا سارکوپنیا درافراد سالمند شد.