روائی و پایائی آزمون های برخاستن و حرکت کردن زماندار و دسترسی عملکردی برای ارزیابی خطر زمین خوردن در سالمندان

هدف پژوهش حاضر بررسی روایی و پایایی آزمونهای برخاستن و حرکت کردن زماندار و دسترسی عملکردی برای ارزیابی خطر زمین خوردن در سالمندان بود.
بدین منظور 200 آزمودنی سالمند با دامنه سنی 60 سال به بالا در دو گروه با و بدون سابقه زمین خوردن (هر کدام 100 آزمودنی) انتخاب شدند. همه آزمودنی ها آیتم های موجود در آزمون های مذکور را انجام داده و اطلاعات آن ها توسط محقق جمع آوری شد. داده ها با استفاده از ضریب همبستگی پیرسون، تحلیل واریانس یکراهه، ضریب آلفای کرونباخ و آزمون تی مستقل ارزیابی شدند.
آزمون برخاستن و حرکت کردن زماندار از اعتبار سازه (تفاوت گروهی، روایی بالینی و رشدی) قابل قبول، همسانی درونی قابل قبول (ضریب همبستگی آیتم های آن بین 76/ 0 و 89/ 0)، آلفای کرونباخ 81/ 0، ثبات زمانی 98/ 0 قابل قبولی برخوردار بود. آزمون دسترسی عملکردی نیز از اعتبار سازه (تفاوت گروهی، روایی بالینی و رشدی)، ثبات زمانی 97/ 0 قابل قبول برخوردار بود. همچنین نتایج تحقیق نشان داد که بین آزمون های برخاستن و حرکت کردن زماندار، دسترسی عملکردی و آزمون برگ همبستگی معنی داری وجود دارد.
نتایج تحقیق بیانگر روایی و پایایی قابل قبول دو آزمون برخاستن و حرکت کردن زماندار و دسترسی عملکردی در سالمندان بود. لذا از این دو آزمون می توان به منظور شناسایی خطر زمین خوردن در سالمندان استفاده کرد.