دگرریختی همزمان و پس از تبلور گرانیتوئید زهری بر پایه ی شواهد بافتی در پایانه های پهنه ی برشی نهبندان، خاور ایران

توده ی گرانیتوئیدی زهری با جنبش همزمان با زمین ساخت به درون سنگ های افیولیتی وابسته به کرتاسه ی پسین نفوذ کرده است. این گرانیتوئید با راستای کلی شمال باختری - جنوب خاوری در پایانه های سامانه ی برشی نهبندان واقع در شمال پهنه ی جوش خورده ی سیستان در اوائل ائوسن جای گیری شده است. گسترش بافت های حالت ماگمایی تا حالت جامد با دمای پایین در این توده، نمایانگر پیشرفت دگرریختی با کاهش محتوای گدازه در طی تبلور و سردشدگی است. وجود شواهد روشنی از دگرریختی در حضور گدازه نظیر پرشدگی شکستگی های پلاژیوکلاز به وسیله ی کوارتز و ریزساخت های حالت جامد با دمای بالا از قبیل طرح صفحه شطرنجی و آغاز مهاجرت مرز در دانه های کوارتز بیانگر گسترش بافت ها در طول و یا اندکی پس از تبلور کامل ماگماست. ریزساخت های حالت جامد نظیر تجدید تبلور از نوع چرخش خرد دانه ها و گاه برآمدگی در دانه های کوارتز، میرمیکیتی و کاهش اندازه ی دانه های تجدید تبلور یافته در پلاژیوکلاز و طرح های روبانی بیوتیت های دگرریخت شده، بیانگر دگرریختی پیشرونده همزمان با سردشدگی این توده است. برگوارگی های اندازه گیری شده در صحرا در گرانیتوئید زهری راستای غالب W-E تا NW-SE (میانگین قطب برگوارگی: o57o/002) دارند که در مراحل مختلف تبلور ماگما راستای مشابهی را نشان داده اند. حضور ریزساخت های همزمان ماگمایی و سازگاری بافت های صفحه ای حالت جامد مزوسکوپی با راستای عمومی پهنه های برشی واقع در پایانه های سامانه ی برشی نهبندان، گواه بر نقش این پایانه ها و دگرریختی وابسته به آن در گسترش بافت ها در اوائل ائوسن است.