بررسی مقایسه ای اتیولوژی سوش های باکتریایی در پنومونی وابسته به ونتیلاتور زودرس و دیررس در بیماران اورژانسی و غیر اورژانسی بستری در بخش های مراقبت ویژه ی بیمارستان الزهرای (س) اصفهان

پنومونی وابسته به ونتیلاتور، شایع ترین عفونت در بخش مراقبت های ویژه می باشد که به دو نوع زودرس و دیررس تقسیم می گردد. میزان بروز و مرگ و میر بیماران در نوع دیررس، دارای پیش آگهی بدتری است و سوش های باکتریایی مربوط به آن نیز دیرتر به درمان پاسخ می دهند. مطالعه ی حاضر با هدف تعیین شیوع پنومونی زودرس و دیررس ناشی از ونتیلاتور در بخش مراقبت های ویژه ی مرکز آموزشی الزهرای (س) اصفهان به انجام رسید.
طی یک مطالعه ی آینده نگر، 100 بیمار مبتلا به پنومونی وابسته به ونتیلاتور بستری در بخش مراقبت های ویژه ی بیمارستان الزهرای (س) بررسی قرار گرفت و بروز پنومونی زودرس (کمتر از 4 روز بعد بستری) و دیررس (بیش از 4 روز بعد از بستری) در آنان تعیین شد. همچنین، اتیولوژی سوش های باکتریایی و سایر ویژگی های بالینی و دموگرافیک، در دو گروه مقایسه گردید.
از 100 مورد پنومونی بررسی شده، 58 مورد در بیماران اورژانسی و 42 مورد در بیماران غیر اورژانسی اتفاق افتاد. 23 نفر از بیماران مورد مطالعه، مبتلا به پنومونی تاخیری و 77 نفر مبتلا به پنومونی زودرس بودند. شیوع پنومونی زودرس در بیماران اورژانسی 9/75 درصد و در بیماران غیر اورژانسی 6/78 درصد بود (75/0 = P). میانگین اسکور پنومونی در دو گروه پنومونی تاخیری و زودرس، به ترتیب 07/2 ± 26/7 و 66/1 ± 17/7 که تفاوت معنی داری نداشت (83/0 = P). شایع ترین باکتری عامل پنومونی، در پنومونی های تاخیری، Methicillin-resistant Staphylococcus aureus (MRSA) با فراوانی 4/30 درصد و در پنومونی های زودرس، اسینتوباکتر با فراوانی 8/33 درصد بود، اما توزیع فراوانی نوع باکتری بر حسب نوع پنومونی اختلاف معنی دار نداشت (10/0 = P).
درصد قابل توجهی از پنومونی های حادث شده در بخش های مراقبت ویژه، از نوع دیررس هستند که این نوع پنومونی، می تواند منجر به افزایش زمان بستری بیماران در بخش مراقبت های ویژه و افزایش مرگ در این بیماران گردد. همچنین، الگوی مقاومت آنتی بیوتیکی در بیماران مبتلا به پنومونی تاخیری بیشتر بود. از این رو، پیشنهاد می گردد بیماران بستری در بخش های مراقبت های ویژه، به طور روزانه از نظر بروز علایم پنومونی، به طور دقیق تحت بررسی قرار گیرند.