مقایسه روش های نروفازی و SCS در اولویت بندی زیرحوضه های آبخیز به منظور اجرای اقدامات آبخیزداری (مطالعه موردی: حوضه آبخیز طالقان)

به دلیل ناکافی بودن امکانات، بودجه، نیروی انسانی، زمان، و... عملیات آبخیزداری در کل سطح حوضه آبخیز قابل اجرا نیست. به همین دلیل، عملیات آبخیزداری باید در زیرحوضه هایی اجرا شود که اثرگذارتر است و از نظر تخریب، فرسایش، خسارات جانی و مالی، سیلاب، و... بیشتر در معرض خطر باشد. همچنین، نقص ایستگاه های هیدرومتری یا فقدان ایستگاه ها در برخی مناطق متخصصان را بر آن داشته تا برای اولویت بندی زیرحوضه ها به دنبال روش هایی باشند که با استفاده از خصوصیات در دسترس زیرحوضه ها، در مناطق مختلف جغرافیایی، به درستی عمل کند. در تحقیق حاضر امکان استفاده از روش های نروفازی و SCS در مدل HEC-HMS، که محدوده وسیعی از مزایا و معایب را می توانند در تصمیم گیری ها لحاظ نمایند، بررسی شد. برای تعیین صحت نتایج روش های مختلف، میزان دبی خروجی از زیرحوضه های طالقان طی یک سال آماری برداشت شد. نتایج به دست آمده از این دو روش با حداکثر دبی با دوره بازگشت دوساله مشاهداتی زیرحوضه ها مقایسه شد. نتایج نشان داد بهترین اولویت بندی مربوط به روش نروفازی است و در مقایسه با SCS، بر اساس ضرایب خطا و تبیین مربوط به مقایسه داده های مشاهداتی و برآوردشده، بهترین برآوردها را داشته است.