ایمونوتراپی تومور، تاریخچه و دست آورد ها

درمان سرطان یکی از مهم ترین حیطه های پژوهشی علوم پایه و بالینی در علوم پزشکی می باشد. ایمونوتراپی یا استفاده از سیستم ایمنی برای درمان، پس ازجراحی، شیمی درمانی و رادیوتراپی به عنوان مهم ترین روش مکمل و تاثیرگذار در درمان سرطان مطرح شده و امروزه کارآزمایی های بالینی وسیعی در انواع مختلف آن در حال انجام است. بررسی پیچیدگی برخورد سیستم ایمنی با تومور لازمه ارائه ی راهکار درمانی مناسب جهت ایمونوتراپی سرطان می باشد. ایمونوتراپی سرطان در صورت به کارگیری مستقیم و پاسخ ایمنی فعال اجزای سیستم ایمنی مانند تحریک سلول های سیستم ایمنی بیمار و تزریق مجدد این سلول ها به خود فرد، ایمونوتراپی فعال (Active)؛ و در صورت تحریک غیر مستقیم و استفاده از محصولات ایمنی در جهت حذف آنتی ژن های توموری مانند آنتی بادی مونوکلونال، ایمونوتراپی غیر فعال (Passive) خوانده می شود. رویکرد دیگر در طبقه بندی روش های ایمونوتراپی سرطان بر پایه اجزای به کار گرفته شده در ایمونوتراپی می باشد که از این حیث می توان به روش های ایمونوتراپی سلولی(DC، T cell و NK cell)، آنتی بادی مونوکلونال، سایتوکاین تراپی، واکسن های DNA و ایمونوتراپی با واسطه ویروس ها و باکتری ها اشاره کرد. نتایج به دست آمده از کارآزمایی های بالینی موید طراحی پروتوکل های ترکیبی ((Combined therapy و استفاده از روش های ترکیبی درمان سرطان است که عبارت از ترکیب انواع روش های ایمونوتراپی در کنار شیمی درمانی و یا ترکیب چند روش ایمونوتراپی در کنار یکدیگر است. در این مقاله ضمن مرور تاریخچه دستاوردهای علم ایمونولوژی، چشم انداز آینده درمان سرطان با ابزارهای حاصل از سیستم دفاعی بدن مورد بررسی قرار گرفته است.