پایش مقایسه ای مقاومت نسبت به گلیکوپپتیدها در جدایه های استافیلوکوکوس اورئوس جدا شده از بیمارستان شهدای تبریز در مدت سه سال

گلیکوپپتیدهایی مانند ونکومایسین و تیکوپلانین، معمولا به عنوان آنتی بیوتیک های انتخابی در درمان عفونت های ناشی از استافیلوکوکوس اورئوس مقاوم به متی سیلین مورد استفاده قرار می گیرند. با گزارش اولین سویه مقاوم به ونکومایسین، کنترل دایمی در مراکز مصرف کننده این داروها از نظر مقاومت دارویی در اولویت های مطالعات بالینی قرار گرفته است. این مطالعه با هدف مقایسه مقاومت نسبت به گلیکوپپتیدها در جدایه های استافیلوکوکوس اورئوس جدا شده از بیمارستان شهدای تبریز در مدت سه سال انجام شد.
این مطالعه به صورت مقطعی توصیفی بر روی 182 باکتری استافیلوکوکوس اورئوس جدا شده از محل زخم های بیماران مبتلا به مشکلات استخوانی در طول سه سال انجام شد. با روش دیسک آگار دیفیوژن، مقاومت نسبت به گلیکوپپتیدها، لینزولید و سیپروفلوکساسین مورد بررسی قرار گرفت. برای تعیین مقاومت نسبت به ونکومایسین از روش غربالگری در پلیت (حاوی μg/ml ونکومایسین) استفاده شد.
از مجموع 182 جدایه مورد بررسی تنها 2 مورد (1.09 درصد) به عنوان سویه VISA (استافیلوکوکوس اورئوس با مقاومت حدواسط نسبت ونکومایسین) شناخته شدند. در بین جدایه های سال آخر نمونه برداری از بیمارستان مورد مطالعه، این مقاومت تحت کنترل در آمده بود. در مجموع 31 جدایه (17 درصد) نسبت به تیکوپلانین واکنش نیمه حساس نشان دادند.
با وجود گزارش دو سویه VISA در مطالعه حاضر، مقاومت نسبت به گلیکوپپتیدها اختلاف معنی داری در بین سویه های جدا شده از سال های مختلف را نشان داد. این امر نشان دهنده کنترل مقاومت توسط مسئولین امر می باشد.