ارزیابی ارگونومیک خطر ابتلا به اختلالات عضلانی- اسکلتی پرستاران به روش QEC و تاثیر 8 هفته حرکات اصلاحی منتخب و مداخلات ارگونومی شغلی بر میزان مواجهه آن ها

در نگرش ارگونومیک جهت کاهش اختلالات عضلانی- اسکلتی در محیط کار می بایست تمام مواردی که در وقوع آسیب ها نقش دارند، مورد ارزیابی قرار گیرند. این نگرش می تواند زمینه ساز دستیابی به راه حل بهینه جهت حذف یا کاهش شیوع اختلالات عضلانی-اسکلتی در محیط کار شود. هدف از تحقیق حاضر ارزیابی ارگونومیک خطر ابتلا به اختلالات عضلانی- اسکلتی پرستاران به روش QEC و بررسی تاثیر 8 هفته حرکات اصلاحی منتخب و مداخلات ارگونومی شغلی بر میزان مواجهه آن ها بود.
بدین منظور از پرسشنامه نوردیک و روش ارزیابی سریع مواجهه (QEC) در 6 وظیفه کاری پرستاران استفاده شد.
7/85% از پرستاران، کار در محیط شغلی را عامل اصلی ایجاد اختلالات عضلانی- اسکلتی گزارش کردند و 89% از وظایف مورد مطالعه پرستاران در سطح بالا یا خیلی بالای ریسک قرار داشتند. همچنین تفاوت معنی داری در تکنیک های مختلف مشاهده شد (P<0.05)، به طوری که جا به جا کردن بیمار (7/87%) بیشترین امتیاز ریسک را به خود اختصاص داد و پس از آن دارو دادن (2/66%)، رگ گیری (1/65%)، پانسمان کردن (5/64%)، شرکت در ویزیت بیماران (9/59%) و گزارش نویسی (1/51%) در مراتب بعدی ریسک قرار گرفتند. پس از 8 هفته تمرینات اصلاحی و مداخلات ارگونومی در میزان خطر ابتلا به اختلالات عضلانی– اسکلتی کاهش معنی داری مشاهده شد (P<0.05).
بالا بودن سطح ریسک خطر، نشانه آسیب زا بودن شرایط و محیط کار در بیمارستان بود که اصلاح تکنیک جا به جا کردن بیماران و بهبود شرایط بلند کردن بیماران و اصلاح سایر تکنیک های مراقبتی و همچنین حرکات اصلاحی منتخب موجب کاهش سطح ریسک خطر شد.