ارزش تشخیصی تصویربرداری پذیرفتاری مغناطیسی در ترومبوز سینوس های وریدی

ونوگرافی تشدید مغناطیسی براساس تصویربرداری پذیرفتاری مغناطیسی از دی اکسی هموگلوبین وریدها به عنوان ماده کنتراست ذاتی استفاده می کند. اختلاف پذیرفتاری مغناطیسی بین دی اکسی هموگلوبین، اکسی هموگلوبین و پارانشیم، کنتراست وریدی بی نظیری می دهد. هدف از این مطالعه، بررسی سکانس های مختلف تصویربرداری تشدید مغناطیسی و تصویربرداری پذیرفتاری مغناطیسی برای نمایش ترومبوز سینوس های وریدی بود.
این مطالعه مقطعی، در مرکز تصویربرداری پزشکی شفا در شهر اصفهان از مرداد 1392 تا شهریور 1393 انجام شد و 12 بیمار مبتلا به ترومبوز سینوس های وریدی با استفاده از تصویربرداری تشدید مغناطیسی، تصویربرداری پذیرفتاری مغناطیسی و ونوگرافی تشدید مغناطیسی با کنتراست فازی آنالیز شدند.
در همه بیماران، ترومبوز سینوس ساژیتال فوقانی، سینوس های عرضی و سیگموئید تحت حاد به طور موفقیت آمیزی در تصویر برداری پذیرفتاری مغناطیسی نمایش داده شد. فقط در یک مورد، ترومبوز سینوس های عرضی و سیگموئید چپ و ورید ژوگولار چپ در مرحله زمانی تحت حاد در تصاویر وزنی T1 قابل تشخیص بود. ترومبوز سینوس های وریدی تحت حاد در تصاویر وزنی T2 در 6 بیمار قابل تشخیص بود. ونوگرافی تشدید مغناطیسی با کنتراست فازی ترومبوز سینوس های وریدی حاد و تحت حاد را در همه بیماران نشان داد.
تصویربرداری پذیرفتاری مغناطیسی، ارزش تشخیصی بالایی در نمایش ترومبوز سینوس ساژیتال فوقانی، سینوس های عرضی و سیگموئید تحت حاد دارد.