تحلیل روانشناختی شخصیت های سه داستان گدا، خاکسترنشین ها و آشغالدونی غلامحسین ساعدی بر مبنای نظریه کارن هورنای

غلامحسین ساعدی یکی از نویسندگان پرکار دهه چهل است که با پرداختن به شخصیت های روان رنجور طبقه پایین جامعه، تلاش بی پایانی برای بیدار نمودن جامعه خفقان زده دوره پهلوی کرد. در این مقاله، شخصیت های دو داستان کوتاه و یک داستان بلند او به نام های «گدا»، «خاکسترنشین ها» و «آشغال دونی» با بهره گیری از نظریه کارن هورنای مورد بررسیو واکاوی قرار گرفته است. کارن هورنای یکی از مهم ترین پیروان فروید در حوزه روانکاوی اجتماعی است و برخی از نظریه هایش در همه ابعاد فرهنگ غرب رسوخ کرده است و چنان چهره شناخته ای است که کمتر کسی است که با مفاهیمی چون ازخودبیگانگی، خودشکوفایی و خودانگاره آرمانی آشنا نباشد. وی فهم جدیدی از اهمیت فرهنگ و محیط را وارد روانکاوی کرد. شخصیت های اصلی و فرعی سه داستان مذکور را گداها تشکیل می دهند که با نوعی از روان رنجوری که منبعث از جامعه و محیط رشد آنان است، روبه رو هستند. در این مقاله، سعی شده شخصیت های گدا در این سه داستان را بر اساس نیازهای دهگانه کارن هورنای و مکانیسم های دفاعی آنان بررسی و نیز وجوه شباهت و تفاوت آنان را معین کنیم و دریابیم که در میان این شخصیت ها بیشتر کمبود چه نیازی مشاهده می شود؟ این شخصیت ها با نقش های یکسان، چه راه های تدافعی را در برابر اضطراب اساسی از خود بروز می دهند؟ شرایط محیطی مشترک در این سه داستان چه تاثیری در شخصیت های آنان دارد؟ چرا چنین راه های تدافعی را انتخاب کرده اند؟ چقدر از خود واقعی خود فاصله گرفته اند؟