مقایسه نتایج روش استئوتومی سالتر با روش استئوتومی فمورال بعد از جا اندازی باز در درمان در رفتگی مادرزادی مفصل هیپ

در رفتگی مادرزادی هیپ (DDH) یکی از علل موربیدیتی در جوامع می باشد. هدف از درمان این بیماران با انواع روش های درمانی جراحی جا اندازی مفصل هیپ و ایجاد پایداری در مفصل است. هدف از این مطالعه مقایسه نتایج دو روش استئوتومی سالتر و فمورال می باشد.
در یک مطالعه توصیفی-تحلیلی 40 کودک با دررفتگی مادرزادی هیپ که در 23 مورد به روش استئوتومی سالتر و در 17 مورد استئوتومی فمورال انجام شده بود با یکدیگر مقایسه شدند. نتایج نهایی بالینی با استفاده از طبقه بندی Mc.Kay بررسی شد و عوارض در دو گروه مورد مقایسه قرار گرفت.
در این مطالعه 40 کودک با میانگین سنی 5/ 1±3/ 4 سال شامل 23 دختر و 17 پسر مورد مطالعه قرار گرفتند. در تمامی بیماران در دو گروه مفصل هیپ بعد از درمان پایدار بود. دامنه حرکات کامل مفصل در همه بیماران به دست آمد. الگوی راه رفتن ترندلنبرگ در همه بیماران در دو گروه اصلاح شده بود. نتایج نهایی عالی در 65% موارد استئوتومی سالتر و 47% موارد استئوتومی فمورال به دست آمد که تفاوت آماری معنی داری وجود نداشت. از نظر عوارض مهمترین عارضه در استئوتومی سالتر نکروز آواسکولار سر فمور در 13% بود که در استئوتومی فمورال وجود نداشت. در مقابل در استئوتومی فمورال اختلاف طول اندام در 5 مورد (4/ 29%) مشاهده گردید.
هر دو روش درمانی استئوتومی فمورال و سالتر در پایدار کردن مفصل هیپ موفق هستند و از نظر نتایج نهایی درمانی تفاوت چندانی ندارند. در سنین پایین هر دو روش درمانی با توجه به شرایط بیمار می تواند مد نظر باشد و با عوارض چندانی همراه نیستند.