مهار تلفیقی گل جالیز (Orobanche aegyptiaca) در گوجه فرنگی (Solanum lycopersicum L) با کود سولفات آمونیوم و علف کش گلایفوسیت

اثرات متقابل دو عامل سطوح کود نیتروژن شامل: 100، 150 و 175 کیلوگرم در هکتار سولفات آمونیوم (21 درصد) و علف کش گلایفوسیت (SL 41 درصد) شامل 1) 5/61 گرم ماده موثر در هکتار در سه نوبت به نسبت مساوی 30، 40 و 50 روز بعد از انتقال نشاء، 2) 5/61 گرم ماده موثر در دو نوبت 30 و 50 روز بعد از نشاء کاری، 3) 86 گرم ماده موثر در سه نوبت مشابه سطح 1 و 4) 86 گرم ماده موثر در هکتار در دو نوبت مشابه سطح 2، بر تراکم و وزن خشک گل جالیز و عملکرد کمی و کیفی گوجه فرنگی در یک آزمایش فاکتوریل با 4 تکرار بررسی شد. نتایج نشان دادند که با افزایش مقدار سولفات آمونیوم مهار گل جالیز افزایش یافت و گلایفوسیت به عنوان یک عامل هم افزا در سرکوب گل جالیز به سولفات آمونیوم کمک کرد (تا 89 درصد کاهش در تعداد اندام هوایی و 72 درصد کاهش در وزن خشک گل جالیز). کاربرد سه مرحله ای گلایفوسیت به علت تماس طولانی تر گل جالیز با آن در مهار انگل موفق تر از کاربرد دو مرحله ای آن بود. پاسخ گوجه فرنگی تا 150 کیلوگرم سولفات آمونیوم مثبت بود و بعد از آن علیرغم سرکوب شدید تر گل جالیز، به علت غلبه رشد رویشی بر زایشی، عملکرد گوجه فرنگی تا 5/45 درصد کاهش یافت. هیچ یک از تیمار های گلایفوسیت بر اساس ارزیابی چشمی موجب مسمومیت پایدار در گوجه فرنگی نشدند و اثر مثبت گلایفوسیت بر گوجه فرنگی، غیر مستقیم و ناشی از سرکوب گل جالیز بود. در کل مصرف150 کیلوگرم سولفات آمونیوم در هکتار به همراه 86 گرم ماده موثر گلایفوسیت در سه مرحله با تولید 43 تن در هکتار گوجه فرنگی و کاهش 75 درصدی در تعداد اندام هوایی گل جالیز بهترین تیمار از نظر کنترل نسبی همزمان گل جالیز و عملکرد گوجه فرنگی بود.