تحلیل اثرات هدفمندسازی یارانه ها بر پایداری روستایی (مطالعه موردی: بخش مرکزی شهرستان زابل)

در تعامل یا تقابل مجموعه ای از عوامل اکولوژیکی، اقتصادی، اجتماعی و کالبدی- فضایی، پایداری یا عدم پایداری روستاها تحقق می‌یابد. در این رویکرد، تبیین وضع موجود جوامع روستایی، ساختار، مشکلات، روند توسعه و به ویژه سطح رفاه ساکنین نواحی روستایی از اهمیت ویژه ای برخوردار است. بدین ترتیب درک و شناسایی وضع موجود و شرایط حاکم بر نظام های محلی، منطقه ای و ملی و آگاهی از وضعیت پایداری جوامع روستایی، اعتبار ویژه ای را در تصمیم گیری ها داراست. از این رو، این موضوع که چه عواملی در پایداری روستاها تاثیر گذار می‌باشند، همواره مطرح بوده است. تحقیق حاضر به منظور بررسی اثرات هدفمندسازی یارانه‌هابر پایداری روستاهایبخش مرکزی شهرستان زابل صورت گرفته است. روش به کار رفته در این تحقیق، ترکیبی از روش‌های میدانی و توصیفی ‌–تحلیلی می باشد. روستاهای نمونه‌، شامل 52 روستای بخش مرکزی شهرستان زابل می باشد که با توجه به تعداد خانوارهای ساکن در این روستاها و استفاده از فرمول کوکران، تعداد 254 نفر از سرپرستان خانواری ساکن در این روستاها برای تکمیل پرسشنامه‌ها تعیین گردید. سهم هر روستا برای تکمیل پرسشنامه‌ها، براساس فراوانی افرادی که در آن روستا مبلغ یارانه مستقیما به حساب‌شان واریزمی‌شود، در نظر گرفته شده است. در پرسشنامه های خانوار، 33 شاخص مربوط به چهار بعد توسعه پایدار روستایی موردتوجه بوده است. در این پژوهش، با استفاده از مدل تحلیل سلسله مراتبی(AHP) در نرم افزارهای Expert Choice و ArcGIS و استفاده از تحلیل‌های آماری (در نرم افزارSPSS)، اثرات هدفمندسازی یارانه‌ها بر پایداری روستاهای مورد مطالعه بررسی گردیده است. نتایج این بررسی موید آن است که با اجرای طرح هدفمندسازی یارانه ها، میزان پایداری 50 روستا (معادل 96 درصد از روستاهای مورد مطالعه) تضعیف شده است و مشارکت های مردمی نیز در سطح روستاهای مورد مطالعه با اجرای این طرح کاهش یافته است. از این‌رو، با توجه به اثرات منفی طرح هدفمندسازی یارانه‌ها بر وضعیت زندگی خانوارهای روستایی و با عنایت به اینکه خانوارهای ساکن در سطح روستاها، عمدتا جزء دهک‌های درآمدی پایین جامعه می باشند، لذا افزایش سهم آنها در پرداخت‌های نقدی طرح هدفمندسازی یارانه‌ها بایستی مورد توجه قرار گیرد.