رفتار ویژه با کشورهای در حال توسعه جهت توسعه اقتصادی آنها از دیدگاه سازمان ملل متحد

پس از جنگ جهانی دوم، کشورهای در حال توسعه که درصدد برنامه ریزی برای توسعه اقتصادی خود بودند، با موقعیت مسلط کشورهای توسعه یافته در حوزه های مختلف مرتبط با توسعه اقتصادی و وضعیت ضعیف خود در این زمینه ها مواجه شدند. لذا آنها تلاش کردند از روش های مختلف از جمله سازمان ملل، کشورهای توسعه یافته را متعهد نمایند که به صورت ویژه و غیرمتقابل اقداماتی را به نفع شان انجام دهند. رفتارهای ویژه مورد انتظار کشورهای در حال توسعه که به کرات و مداوم توسط سازمان ملل مطرح شده عبارتند از: اصلاح ساختار اقتصاد جهانی، تعیین قیمت مناسب برای صادرات کالاهای اولیه، رفع موانع تعرفه ای و غیرتعرفه ای، دسترسی به بازار، تامین مالی توسعه و انتقال فناوری. کشورهای توسعه یافته به جز در موارد استثنایی، به صورت غیرمتقابل، هیچ گونه تعهد الزام آوری را در خصوص انواع رفتارهای مذکور نپذیرفته اند، ولی به صورت اختیاری اقداماتی را در این زمینه انجام داده اند. پیامدهای مثبت اقدامات مذکور به نسبت نیاز کشورهای در حال توسعه ناچیز بوده است. هرچند که برخی کشورهای در حال توسعه توانسته اند با مدیریت مطلوب، از شرایط فراهم شده استفاده بهتری نمایند. کشورهای در حال توسعه جهت توسعه اقتصادی باید بیشتر به توانمندی های خود تکیه کنند تا کمک های سایر کشورها. روش تحقیق در تهیه این مقاله اسنادی و کتابخانه ای بوده و نوع تحقیق توصیفی - تحلیلی است.