مدل سازی پاسخ ریحان (Ocimum basilicum L.) به تنش های توامان شوری و کمبود نیتروژن

شوری و کمبود مواد غذایی به ویژه نیتروژن، دو عامل مهم کاهش دهنده محصول در مناطق خشک و نیمه خشک می باشند. هدف از این پژوهش، مدل سازی پاسخ گیاه ریحان به تنش های توامان شوری و کمبود نیتروژن بود. بدین منظور، مدل های تعدیل یافته لیبیگ- اسپرینگل (LS) و میچرلیخ- بال (MB) و همچنین مدل های اشتقاقی از ترکیب مدل میچرلیخ- بال برای تنش مواد غذایی و مدل های ماس و هافمن (31)، ون گنوختن و هافمن (36)، دیرکسن و آگوستین (17) و همایی و همکاران (23) برای تنش شوری ارائه و مورد ارزیابی قرار گرفتند. آزمایش ها در 4 سطح مختلف شوری شامل 175/ 1، 3، 5، و 8 دسی زیمنس بر متر و چهار سطح کود نیتروژن شامل صفر، 50، 75 و 100 درصد نیاز کودی در 3 تکرار انجام شد. نتایج نشان داد به ترتیب مدل های اشتقاقی MB و ماس و هافمن (9/ 4= RMSE)، MB و ون گنوختن و هافمن (4/ 5= RMSE) و همچنین MB و همایی و همکاران (0/ 7= RMSE) بهترین انطباق را با داده های اندازه گیری شده دارند. همچنین عملکرد نسبی برآورد شده برای سطوح شوری آب آبیاری، به وسیله مدل تعدیل یافته (6 /4= RMSE)، ال اس (LS) در مقایسه با مدل MB نتایج رضایتبخش تری دارد (9 /5= RMSE)، لیکن در سطوح نیتروژن خاک و اثرات متقابل شوری و نیتروژن، مدل تعدیل یافته (3/10= RMSE) ام بی (MB) نتایج رضایتبخش تری نسبت به مدل LS (4/ 14= RMSE) دارد. بنابراین، توصیه می شود به جای مدل تعدیل یافته MB و LS از مدل های پیشنهادی در این پژوهش استفاده شود.