مقایسه ی تحریک پذیری نورون های هیپوکمپ در مراحل موضعی و عمومی تشنج های ایجاد شده به روش کیندلینگ در موش صحرایی

کیندلینگ آمیگدال با تغییر در ویژگی های الکتروفیزیولوژیک سلول های هرمی ناحیه ی CA1هیپوکمپ همراه است. اما به درستی مشخص نیست که بروز این تغییرات در طی روند کیندلینگ آمیگدال از چه زمانی و در کدام مرحله تشنجی رخ می دهد. بنابراین، در این تحقیق ویژگی های الکتروفیزیولوژیک نورون های هرمی ناحیه ی CA1 هیپوکمپ به دنبال کیندلینگ موضعی آمیگدال، بررسی و با تغییرات ایجاد شده در کیندلینگ کامل مقایسه شد.

حیوانات با روش کیندلینگ سریع با اعمال پالس های مربعی 1 میلی ثانیه ای، فرکانس 50 هرتز، 12 بار در روز، به مدت 3 ثانیه و با فواصل 5 دقیقه ای تحریک می شدند. در یک گروه از حیوانات با مشاهده ی مرحله ی 2 تشنج (گروه کیندلینگ موضعی) و در گروهی دیگر با مشاهده مرحله ی 5 تشنج (کیندلینگ کامل) تحریکات متوقف و 24 ساعت بعد ویژگی های الکتروفیزیولوژیک نورون های ناحیه CA1هیپوکمپ به روشWhole-Cell Patch Clampبررسی شد.

نتایج حاصل از کیندلینگ آمیگدال نشان داد شاخص سازش، رئوباز، زمان تاخیری تا وقوع اولین پتانسیل عمل و دامنه ی هیپرپلاریزاسیون متعاقب در گروه کیندلینگ موضعی و کیندلینگ کامل نسبت به گروه کنترل به طور معناداری، کاهش و تعداد پتانسیل عمل افزایش یافت.

نتایج این تحقیق نشان می دهند با وجود این که گروه کیندلینگ موضعی نسبت به گروه کیندلینگ کامل تحریکات کمتری دریافت می کند، اما همانند گروه کیندلینگ کامل، ویژگی های الکتروفیزیولوژیک نورون های هرمی ناحیه ی CA1 هیپوکمپ را تغییرداده و باعث افزایش تحریک پذیری این نورون ها می شود.