عملکرد مجتمع های ایستگاهی مترو در مواقع بحران

طراحی مجتمع های ایستگاهی مترو و امتزاج آنها با موضوع بحران در معماری فرصتی، جهت شناخت چند منظورگی عملکرد فضاهای ایستگاهی فراهم می سازد. مقاله حاضر می کوشد تا در راستای کاهش آسیب پذیری ها، تمهیداتی جهت استفاده از این فضا به عنوان فضای اسکان موقت در شرایط اضطراری قائل شود. سوالاتی که در این پژوهش مطرح می شود عبارتند از اینکه، آیا یک مجتمع ایستگاهی مترو می تواند ضمن ایفای نقش، به عنوان یک ایستگاه و مجموعه فرهنگی تجاری، در مواقع بحران تبدیل به یک فضای اسکان موقت بشود؟ و اینکه چه عواملی روی انعطاف پذیری معماری ایستگاه ها تاثیرگذارند؟
با توجه به فرضیات تحقیق به نظر می رسد اگر ایستگاه مترو به صورت چند منظوره طراحی شود، می تواند پاسخگوی نیازهای مردم در قالب فضایی جهت اسکان موقت باشد و اینکه مولفه هایی مانند تطبیق پذیری و سازگاری فضایی تاثیر زیادی روی انعطاف پذیری معماری ایستگاه ها دارند. چارچوب نظری بر اساس پیشینه تخصصی آن شکل گرفته، روش تحقیق، روش توصیفی)پیمایشی دلفی(می باشد و نتیجه پژوهش با استناد به مولفه های انعطاف پذیری که شامل سیزده مولفه موثر بر ارائه الگویی جهت طراحی یک فضای منعطف در قالب پرسشنامه هایی در اختیار 50 متخصص قرار گرفت. یافته ها نشان داد که دو عامل)سازگاری و انطباق(و)تبدیل پذیری(اثرگذاری بیشتری در دومنظورگی طراحی داشته اند.