گزارش یک مورد ترمیم پارگی مزمن تاندون آشیل در یک پسر بچه 9 ساله

پارگی در تاندون آشیل بیشتر از سایر تاندون ها رخ می دهد و چنانچه تشخیص آن بیش از چهار هفته به تاخیر بیفتد، پارگی مزمن نامیده می شود که در آن به علت اثر انقباضی عضله گاستروکنمیوس، بین دو انتهای پارگی فاصله ایجاد می شود و در نتیجه روش ترمیم پارگی مزمن متفاوت تر و دشوارتر از پارگی حاد می باشد. اکثر موارد گزارش پارگی مزمن تاندون آشیل تاکنون در بالغین بوده است و قبلا تنها یک مورد پارگی مزمن در کودکان گزارش شده است که با روش تقویت تاندون آشیل با استفاده از تاندون های پلانتاریس و گراسیلیس اصلاح شده است. نویسندگان مقاله حاضر یک مورد درمان موفقیت آمیز پارگی تروماتیک تاندون آشیل همراه با 7 سانتیمتر فاصله بین دو انتهای پارگی را در پسر بچه 9 ساله شش هفته پس از آسیب با روش ترمیم انتها به انتها گزارش می دهند.