تعیین ارتباط سبک دلبستگی و افسردگی، اضطراب و استرس با میانجیگری احساس گناه مراقب در مراقبان خویشاوند مبتلایان به آلزایمر: مدل ساختاری

هدف پژوهش حاضر، بررسی رابطه بین سبک دلبستگی با افسردگی، اضطراب و استرس با میانجیگری احساس گناه در مراقبان خویشاوند مبتلایان به آلزایمر می باشد. برای تحقق این هدف، 300 نفر از مراقبان خویشاوندی که از مبتلایان آلزایمر تحت پوشش انجمن آلزایمر ایران در سال 1393 مراقبت می کردند و ملاک های پیش فرض ورود به پژوهش را داشتند، به شیوه در دسترس انتخاب شدند و از آن ها خواسته شد مقیاس های دلبستگی بزرگ سالان (RAAS)، افسردگی، اضطراب و استرس (DASS21) و احساس گناه مراقب را تکمیل نمایند. تحلیل داده ها با استفاده از روش مدل سازی معادلات ساختاری (تحلیل مسیر) نشان داد که میان سبک های دلبستگی ایمن، اضطرابی و اجتنابی و شاخص های افسردگی، اضطراب و استرس رابطه معنی داری وجود دارد (p<0.01). احساس گناه مراقب بر افسردگی، اضطراب و استرس مراقبان تاثیر دارد (p<0.01). نوع مراقبت مراقبان به صورت تمام وقت و نیمه وقت با احساس گناه مراقبان رابطه معنی داری ندارد (p>0.01). احساس گناه مراقب برای رابطه دلبستگی ایمن و دلبستگی اضطرابی با متغیرهای افسردگی، اضطراب و استرس نقش میانجی داشت، اما در رابطه با دلبستگی اجتنابی تنها در رابطه با متغیر اضطراب نقش میانجی را ایفا کرد (p<0.01). نتیجه گیری می تواند بر اساس تاثیر میانجیگری احساس گناه مراقبان بیمار و تغییرات در میزان افسردگی، اضطراب و استرس آنان باشد.