تاثیر اجرای برنامه خودمدیریتی بر کنترل قند خون و هموگلوبین گلیکوزیله در مبتلایان به دیابت نوع دو

جراحی پیوند عروق کرونر یک مداخله درمانی رایج در بیماران مبتلا به بیماری های عروق کرونر است. این عمل دارای عوارض متعددی می باشد. از جمله عوارض شایع بعد از آن، اختلال الکترولیتی است که معضل مهمی در این بیماران به شمار می رود.
هدف این مطالعه تعیین میزان اختلالات الکترولیتی بعد از پیوند عروق کرونر و عوامل مرتبط با آن در بیماران بستری در بخش مراقبتهای ویژه جراحی قلب بود.
در این مطالعه توصیفی- مقطعی، تعداد 288 بیمار تحت پیوند عروق کرونر قلب در بخش مراقبتهای ویژه جراحی قلب به روش نمونه گیری تدریجی تحت مطالعه قرار گرفتند. داده ها با استفاده از پرسشنامه ای محقق ساخته شامل بخش های اطلاعات دموگرافیک، تاریخچه بیماری های قبلی و فعلی و میزان سدیم و پتاسیم از طریق مندرجات موجود در پرونده بیمار به دست آمد و با استفاده از آمار توصیفی و استنباطی(مجذور کای، فیشر و رگرسیون لوجستیک) مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
یافته های این تحقیق نشان داد که بعد از پیوند عروق کرونر 7 /16 درصد بیماران دچار هیپوناترمی، 9/ 4 درصد هیپرناترمی، 2 /14 درصد هیپوکالمی و 8/ 3 درصد نیز دچار هیپرکالمی شدند. همچنین نتایج نشان داد که بین عوامل مداخله گری همچون شاخص توده بدنی، سابقه مصرف دارو، تعداد عروق گرفتار، تعداد پیوندهای انجام شده، مدت زمان اتصال بیمار به ونتیلاتور، مدت زمان استفاده بیمار از دستگاه قلب و ریه مصنوعی، مدت زمان بستن آئورت، میزان هیپوترمی و هموگلوبین و هماتوکریت حین عمل با میزان اختلال الکترولیتی بعد از عمل ارتباط معنی داری وجود دارد(05 /0>P). این عوامل براساس مدل رگرسیون لوجستیک با اختلالات الکترولیتی مرتبط نبودند.
یافته های این پژوهش نشان داد که عوامل زیادی چون تاریخچه بیماری فرد و شرایط حین عمل جراحی می تواند بر اختلالات الکترولیتی بعد از پیوند عروق کرونر تاثیر گذار باشد. شناسایی این عوامل در برنامه ریزی جهت پیشگیری، تشخیص و درمان زود هنگام عوارض احتمالی و در نتیجه ارتقاء سطح کیفی مراقبت از این بیماران می تواند مفید باشد.