بررسی زنده مانی و رشد درختان کاج و چنار منتقل شده بر اساس کاربرد هورمون IBA، سن درخت، زمان و نحوه انتقال

از جمله مشکلات اساسی انتقال درختان در فضای سبز، میزان بالای تلفات و سرعت استقرار پائین درختان به ویژه در سال اول انتقال می باشد. پژوهش حاضر به منظور دستیابی به مناسب ترین شرایط استقرار درختان کاج تهران و چنار منتقل شده در فضای سبز اصفهان، در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با چهار تکرار و سه تیمار شامل نحوه انتقال (ریشه لخت و ریشه توپی)، سن (جوان و بالغ) و هورمون IBA (صفر و 150 میلی گرم بر لیتر) انجام شد. درختان مورد نظر طی سال های 1387 و 1388 در سه بازه زمانی فصل خواب، اوائل و اواخر فصل رشد انتقال یافتند. درصد زنده مانی و شاخص سرعت رشد نسبی بر مبنای ارتفاع (RGRH) و قطر تنه (RGRD) درختان در سال های اول و دوم پس از انتقال مورد بررسی قرار گرفت. نتایج نشان داد انتقال درختان در اوائل فصل رشد از موفقیت بیشتری در مقایسه با دو بازه ی زمانی دیگر برخوردار است. در سال اول، درصد زنده مانی درختان منتقل شده به روش ریشه توپی و در سن جوان، به طور معنی داری در مقایسه با درختان بالغ و ریشه لخت افزایش یافت. تاثیر معنی دار تیمار سن در سال دوم نیز مشاهده گردید. در هیچ یک از دو گونه مورد بررسی، درصد زنده مانی تحت تاثیر هورمون IBA افزایش نیافت. نتایج هم چنین موید تاثیر معنی دار انتقال به روش ریشه توپی و در سن جوان در افزایش RGRH و RGRD درختان کاج طی اولین سال پس از انتقال بود. با توجه به نتایج این تحقیق می توان ضمن توصیه انتقال درختان کاج و چنار در اوائل فصل رشد، جابه جایی به روش ریشه توپی و در سن جوان را به-منظور افزایش زنده مانی و استقرار این درختان پیشنهاد نمود.