بررسی اثر ضد باکتریایی مشتقات جدید تیازول، ایمیدازولیدین و تتراهیدروپیریمیدین علیه باکتری های بیماری زای گرم منفی

گسترش سویه های مقاوم به آنتی بیوتیک ها در باکتری های گرم منفی بیمارستانی، تهدیدی جدی برای بیماران، کارکنان بیمارستان ها و سلامت عمومی به شمار می رود. محققین، شناسایی و استفاده از ترکیبات جدید ضد باکتریایی را، یکی از موثرترین راه حل ها برای مقابله با این تهدیدات می دانند. مشتقات تیازول، ایمیدازولیدین و تتراهیدروپیریمیدین از شناخته شده ترین ترکیبات جدید ضد باکتری هستند. در این مطالعه، اثر ضد باکتریایی ترکیبات پیش گفته، بر سه پاتوژن گرم منفی بیمارستانی Proteus mirabilis، Shigella dysenteriae و Acinetobacter baumannii مورد بررسی قرار گرفت.
برای بررسی اثر ضد باکتریایی ترکیبات، روش انتشار در چاهک همراه با اندازه گیری قطر هاله ی مهار رشد به کار گرفته شد. از روش رقیق سازی در پلیت 96 خانه، جهت تعیین حداقل غلظت بازدارندگی رشد (MIC یا Minimum inhibitory concentration) استفاده گردید.
از میان مشتقات ایمیدازولیدین، تتراهیدروپیریمیدین و تیازول، تنها ترکیب تیازول 4 بر باکتری های مورد بررسی اثر مهاری داشت. در آزمایش ها، قطر هاله ی 4/ 16 و 3/ 19 میلی متر و MIC 125 و 5/ 62 میکروگرم بر میلی لیتر، به ترتیب برای اثر مهاری بر باکتر ی های Proteus mirabilis و Shigella dysenteriae برای این ترکیب ثبت گردید. البته، خود این مشتق بر Acinetobacter baumannii هیچ گونه اثری نداشت.
در این مطالعه قدرت مهاری یکی از مشتقات جدید تیازول بر دو باکتری Shigella dysenteriae و Proteus mirabilis نشان داده شد و می توان با انجام آزمایش های تکمیلی In vitro و In vivo و شناخت بیشتر خواص درمانی و سمیت این ترکیب، به استفاده از آن برای مقابله با باکتری های بیماری زا امیدوار بود.