اثر محرک های رشد آلی و آب مغناطیسی بر شاخص برداشت روغن و عملکرد پروتئین سویا(Glycine max L.) در زمان های متفاوت برداشت

به منظور بررسی اثر محرک های رشد ارگانیک و زمان برداشت سویای رقم ویلیامز، بر شاخص برداشت روغن و عملکرد پروتئین، آزمایشی به صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک کامل تصادفی با 15 تیمار و 3 تکرار در سال 1391- 1390 در موسسه تحقیقات برنج کشور (رشت) اجرا شد. تیمارهای آزمایشی شامل کادوستیم (به نسبت 5/0 در هزار)، آمینول فورته (به نسبت 2 در هزار)، کود آلی (گاوی، به میزان 10 تن در هکتار)، آب مغناطیسی (20 لیتر در متر مربع) به همراه تیمار شاهد (بدون محلول پاشی) و سه زمان برداشت: 1- برداشت اول هنگامی که دانه های غلاف در ساقه اصلی 25-20 درصد رطوبت داشتند 2- برداشت دوم رسیدگی کامل غلاف ها (زرد شدن بیش از 95 درصد غلاف) و دانه های غلاف در ساقه اصلی 15-14 درصد رطوبت داشتند 3- برداشت سوم هنگامی که دانه های غلاف در ساقه اصلی کمتر از 14 درصد رطوبت داشتند، منظور شدند. نتایج نشان داد که بین تیمارهای محلول-پاشی و زمان های برداشت تفاوت معنی داری از نظر شاخص برداشت روغن و عملکرد پروتئین وجود داشت. محلول پاشی با کادوستیم بیشترین شاخص برداشت روغن (7/8 درصد) و عملکرد بیولوژیکی (5933 کیلوگرم در هکتار) را داشت. مقایسه میانگین اثر متقابل نشان داد که محلول پاشی کادوستیم در زمان برداشت دوم بیشترین عملکرد دانه (2853 کیلوگرم در هکتار)، عملکرد روغن (664 کیلوگرم در هکتار) و عملکرد پروتئین (1019 کیلوگرم در هکتار) را دارا بود. براساس نتایج این آزمایش به نظر می رسد که محلول پاشی کادوستیم و کود دامی و زمان برداشت دوم باعث کمک به افزایش محصول و گامی در راستای کاهش آلودگی های محیطی و کشاورزی پایدار است.