اثر کودهای نیتروژن، سولفات پتاسیم، سولفات منیزیم و سولفات روی بر عملکرد و برخی ویژگی های بیودیزل تولیدی از گلرنگ

به منظور بررسی اثر مقادیر کود نیتروژن و کودهای سولفات پتاسیم، سولفات منیزیم و سولفات روی بر بیودیزل تولیدی از گلرنگ، پژوهشی مزرعه ای در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی در سه تکرار در سال 1389 در مزرعه پژوهشی دانشگاه شهرکرد اجرا شد. تیمارهای آزمایشی شامل کود نیتروژن در سه سطح (150، 200 و 300 کیلوگرم در هکتار) و کودهای سولفات پتاسیم، سولفات منیزیم و سولفات روی به ترتیب به میزان 50، 100 و 150 کیلوگرم در هکتار و شاهد بودند. با ایجاد شرایط تغذیه ای برای گیاه گلرنگ، عملکرد دانه و درصد روغن و هم چنین صفات بیودیزل شامل: چگالی، عدد یدی و عدد صابونی مطالعه شدند. نتایج نشان داد که عملکرد دانه در تیمار 300 کیلوگرم در هکتار نیتروژن (913 کیلوگرم در هکتار) بیش از سایر تیمارها بوده است. کودهای سولفات منیزیم و سولفات پتاسیم بیشترین افزایش درصد روغن (به ترتیب 84/32 و 5/32) را داشته اند. بیودیزل تولیدی از تیمار سولفات پتاسیم دارای چگالی، عدد یدی و عدد صابونی (به ترتیب 25/867 کیلوگرم بر مترمکعب، 7/139 میلی گرم ید بر 100 گرم روغن و 6/190 میلی گرم هیدروکسید سدیم بر گرم روغن) بیشتری نسبت به سایر تیمارهاست. نتیجه گیری کلی این تحقیق نشان داد که کاربرد کودهای ریزمغذی سولفات دار (مخصوصا سولفات پتاسیم)، باعث بهبود ویژگی های روغن و بیودیزل تولیدی از دانه گلرنگ می شود.