مقایسه اثرات استفاده از جوراب فشارنده به تنهایی یا همراه با دوز کم هپارین یا انوکساپارین در جلوگیری از ترومبوز ورید های عمقی در بیماران ترومای نخاعی

از جمله عوارض مهم در بیماران دچار آسیب ترومایی نخاع می توان به ترومبوز وریدهای عمقی اشاره کرد. هدف از این مطالعه، مقایسه اثرات استفاده از روش های پیشگیری فیزیکی صرف با روش های توام پیشگیری فیزیکی و داروهای ضدانعقادی در بیماران دچار آسیب ترومایی نخاع می باشد.

این مطالعه به صورت کارآزمایی بالینی دو سویه کور و با تعداد75 بیمار دچار آسیب ترومایی نخاع، در سه گروه یکسان از نظر سن وجنس انجام گردید. برای گروه اول جوراب فشارنده همراه با هپارین با وزن مولکولی کمLMWH (انوکساپارین 40 میلی گرم روزانه) تجویز شد. برای گروه دوم جوراب فشارنده همراه با هپارین با دوز کم Unfractionated) 5000 واحد هر 12 ساعت به صورت زیرجلدی) تجویز گردید و در گروه سوم فقط از جوراب فشارنده در طول مدت بستری در بیمارستان استفاده شد.

در طی مدت زمان بستری بیماران، در گروه تحت پیشگیری با جوراب فشارنده و انوکساپارین3 مورد (12٪)، در گروه تحت پیشگیری با جوراب فشارنده و هپارین1 مورد (4٪) و در گروه استفاده کننده از جوراب فشارنده به تنهایی1 مورد (4٪) از بیماران دچار ترومبوز در وریدهای عمقی شدند (424/0 =P).

با توجه به نتایج مطالعه حاضر، میزان بروز ترومبوز ورید عمقی در این بیماران بالا نبوده و تفاوت معنی داری از لحاظ آماری در نحوه پیشگیری از بروز ترومبوز در میان سه گروه مورد مطالعه از نظر افزودن روش های پیشگیری دارویی هپارین و انوکساپارین بر روش های مکانیکی در این بیماران مشاهده نگردید.