بررسی تاثیر آموزش با رویکرد مشارکتی بر خودکارآمدی و خودباوری مراقبین خانوادگی بیماران تحت بای پس عروق کرونر

مراقبت از بیماران تحت جراحی بای پس کرونر (CABG) نگرانی های زیادی برای مراقبین خانوادگی ایجاد می کند. ارتقا توانایی مراقبت کنندگان به عنوان همراهان همیشگی بیمار، امری ضروری است. مطالعه حاضر با هدف تعیین تاثیر آموزش با رویکرد مشارکتی بر میزان خودکارآمدی و خودباوری مراقبین خانوادگی بیماران تحت بای پس عروق کرونر انجام گرفت.
در کارآزمایی بالینی حاضر، 102 مراقبت کننده از بیماران بستری در بخش جراحی قلب یکی از بیمارستان های شهر تهران در سال 1390، به روش در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه 51 نفره مداخله و کنترل قرار گرفتند. برای گروه مداخله 5 جلسه برنامه آموزشی با رویکرد مشارکتی اجرا گردید. قبل و 8 هفته پس از اجرای مداخله، خودکارآمدی و خودباوری مراقبین با استفاده از پرسشنامه های پژوهشگر ساخته اندازه گیری شد. داده ها با استفاده از آزمون های آماری تی مستقل، تی زوج، کای دو و آزمون دقیق فیشر تحت نرم افزار 18 PASW مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.
در گروه مداخله میانگین نمرات خودکارآمدی مراقبین پس از مداخله از 3/89 ± 29/49 به 1/93 ± 47/43 و میانگین نمرات خودباوری از 6/03 ± 93/49 به 18/52 ± 126/13 افزایش پیدا کرد (0/001 > P). همچنین نتایج آزمون آماری تی مستقل نشان داد خودکارآمدی (0/001 > P) و خودباوری (0/002 = P) مراقبین بین دو گروه مداخله و کنترل تفاوت آماری معنی داری داشته است.
آموزش مراقبین خانوادگی بیماران تحت جراحی بای پس کرونر با رویکرد مشارکتی می تواند منجر به ارتقای خودکارآمدی و خودباوری و در نتیجه افزایش مشارکت آن ها در ارایه مراقبت کارآمد شود. به کارگیری این روش در فرایند آموزش پیشنهاد می گردد.