کالبد متحرک ناظر و شکل گیری سکانس های فضایی در معماری سینماتیک

سرگئی آیزنشتاین، فیلمساز و نظریه پرداز بزرگ سینمای شوروی، علاقه فراوانی به الهام گرفتن از ظرفیت های معماری در راستای بارور نمودن هنر نوپای سینما داشت. آیزنشتاین اعتقاد داشت، تماشاگر فیلم از میان فضاهای متنوع و در زمان های متفاوتی گذار می کند و جهت یابی او در دنیای داستانی، این فضاها و زمان ها را به یکدیگر متصل می سازد. بزعم وی، فیلم چنین امکانی برای حضور تماشاگر پرسه زن در فضاهای سینماتیک را از معماری به ارث برده است، و بر لزوم در نظر گرفتن «مسیر سینماتیک» و «مسیر معمارانه»تاکید می نمود.لوکوربوزیه، معمار برجسته مدرن، پس از آشنایی با آیزنشتاین، بیان داشت می کوشد به شیوه ای معماری کند که آیزنشتاین فیلمسازی می کند و الگوی معماری پرومناد را بنیان نهاد. در این الگو، «حرکت ناظر» به مثابه مهم ترین مولفه در ادراک فضا عمل می نماید، و ادراک معماری تنها با حضور کالبدی مخاطبی معنا می یابد که در حرکت و پرسه زنی به گونه ای روایت مند و سکانسی، همچون تماشاگر فیلم، فضاها را به یکدیگر پیوند می دهد و به معماری ماهیتی زمان مند و سینمایی می بخشد.این مقاله می کوشد تا این نکته را آشکار سازد که کالبد متحرک مخاطب با شکل دادن به قلمرویی روایی در ارتباطش با فضاها، می تواند به مثابه نقطه اشتراکی برای هنرهای معماری و سینما در نظر گرفته شود.